Budynek, w którym mieści się Muzeum Ziemi Wronieckiej, usytuowany jest w sercu Wronek, tuż przy rynku. Jest to najstarsza część miasta.

Obiekt wybudowano w połowie XIX wieku z przeznaczeniem na spichlerz. Teren na którym został postawiony, na początku XIX w. należał do G. Krantz oraz wdowy Grabowskiej, później trafił do rodziny Joseph. W II-połowie XX wieku obiekt użytkowali: wroniecka Powszechna Spółdzielnia Spożywców „Społem” (magazyn płodów rolnych) i Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Handlu Wewnętrznego (magazyn mebli).

Budynek jest umiejscowiony w głębi parceli przy ulicy Szkolnej, na wschód od rynku i na południowy zachód od zabudowań klasztornych.

Spichlerz został wzniesiony na planie prostokąta. Budynek jest dwukondygnacyjny z dwoma poziomami w poddaszu i piwnicą. Budulcem jest czerwona cegła ceramiczna oraz ciosany kamień polny wykorzystany do fundamentów. Oryginalnego wyglądu elewacji dodają podzielone pionowo, symetryczne względem siebie, płyciny, które zamknięte są w ośli grzbiet ozdobnymi, płaskimi łukami. Kształt ten przyjmują również okna drugiej kondygnacji. Otwory okienne osadzono regularnie w oddzielonych częściach. Wysoki, dwuspadowy dach budynku pokryty jest płaską dachówką, kładzioną podwójnie. W każdej połaci występują trzy okna powiekowe.

Budynek spichlerza jest podpiwniczony. Sklepienie piwnicy posiada formę kolebki i wsparte jest na dwóch rzędach filarów. Przy schodach zejściowych do piwnicy znajdują się dwie niewielkie nisze przeznaczone na świece.

Wewnątrz zachowano drewniane stropy belkowe wydzielające kondygnacje, wsparte na drewnianych słupach.

W zachodnim skraju północnej elewacji dobudowano współczesną dobudówkę, która prowadzi do wnętrza przez oryginalne, drewniane, dwuskrzydłowe drzwi z okuciami.

Do remontu spichlerza i powstania muzeum w różnym stopniu przyczyniło się około czterdziestu firm (w tym również uczniowie wronieckich szkół i osadzeni z Zakładu Karnego we Wronkach), oraz blisko sto osób indywidualnych. Znaczna część prac wykonana była nieodpłatnie. Działaniom tym poświęcony został folder przygotowany na okoliczność otwarcia muzeum, w którym wymieniono również nazwiska pierwszych darczyńców muzealnych obiektów.

W ciągu dwudziestu lat swego istnienia muzeum zgromadziło blisko 5 tysięcy przedmiotów, tworząc tym samym potężną dokumentację, dającą świadectwo bogatej historii Ziemi Wronieckiej. Odnotować należy, że przeważająca część zbiorów to dary lokalnej społeczności.

Daria Wajdeman-Waszyńska

wokwronki.pl