Dworek Konstancji Gładkowskiej to jeden z nielicznych najstarszych drewnianych budynków w Skierniewicach, który przetrwał do dziś. Jego unikatowy charakter podkreśla osoba najsłynniejszej lokatorki, młodzieńczej miłości Fryderyka Chopina - Konstancji Gładkowskiej.

Budynek powstał prawdopodobnie około połowy XIX w., choć według miejscowej tradycji i wpisu do rejestru zabytków datuje się go na II poł. XVIII w. Jest to parterowy budynek, o drewnianej konstrukcji, w amfiladowym układzie.

Niestety nie udało się ustalić, kto był jego pierwszym właścicielem. We wspomnieniach Wacława Rogowicza (powieściopisarza, nowelisty i tłumacza, który odwiedził wraz z matką Konstancję Gładkowską w latach 80. XIX w.), pojawia się informacja, że była to posesja należąca do Pani Zielińskiej. Być może w tym właśnie domu swoje pierwsze mieszkanie wynajął dr Stanisław Rybicki, po przyjeździe do Skierniewic w 1867 r. Oprócz Konstancji z Gładkowskich Grabowskiej mieszkali tam również Maria i Wincenty Weyherowie z czterema córkami. Wincenty Weyher (1854-1931) pracował w II Oddziale Technicznym Dyrekcji Drogi Warszawsko-Wiedeńskiej jako rachmistrz (główny księgowy) oraz sekretarz oddziału technicznego.

Weyherowie przyjmowali w swoim mieszkaniu Władysława Stanisława Reymonta, w czasach, gdy był on pracownikiem kolei i podwładnym Wincentego Weyhera. Najmłodsza z córek Wincentego Weyhera, Wanda, otworzyła w dwudziestoleciu międzywojennym, w domu przy ul. Floriańskiej (taka nazwa znajduje się na tabliczce umieszczonej na budynku) kwiaciarnię, sprzedawała tam również owoce.

Dworek gościł wiele osobistości zasłużonych dla kultury polskiej. Przed 1939 r. bywali w nim m.in.: ebenista, twórca mebli do, m.in.: Zamku Królewskiego w Warszawie, Pałacu w Kozłówce i Teatru Narodowego – Fryderyk Heurich; fotograf architektury polskiego modernizmu – Czesław Olszewski; poeta emigracyjny – Tadeusz Sułkowski; a po 1945 r. krytyk literacki – Tadeusz Bereza.
W czasie II wojny światowej do Skierniewic przyjechali Zofia i Stanisław Wąsikowie. Przed wybuchem wojny byli właścicielami składu aptecznego w Warszawie. Stanisław, z wykształcenia farmaceuta, był również artystą-malarzem. Państwo Wąsikowie zamieszkali przy ul. Floriana 4, a Zofia dołączyła do Wandy Weyher i razem zajmowały się ogrodnictwem.

Starsi mieszkańcy Skierniewic wspominają, że za budynkiem stały szklarnie, a ogród, gdzie uprawiano warzywa, owoce i kwiaty (zwłaszcza goździki, z których słynęła kwiaciarnia), ciągnął się aż do rzeki. Podczas okupacji, w sklepie Wandy Weyher, mieścił się jeden z trzech centralnych punktów kolportażu prasy podziemnej. Schronienie znajdowali tu również powstańcy warszawscy, którzy uciekli ze skierniewickiego szpitala. Stanisław Wąsik poświęcił się malarstwu.

Na mapach geodezyjnych Skierniewic z 1928 r. jako właściciel działki i domu jest wymieniony Czesław Strzelecki, do którego należała również apteka przy ul. Senatorskiej 1. Po jego śmierci, w 1934 r., wszystko odziedziczyły córki, Maria Binder i Zofia Malczewska.

Dom, w którym mieściło się kilka niezależnych mieszkań, był wynajmowany. Najdłużej mieszkali tam Wanda Weyher oraz Zofia i Stanisław Wąsikowie. Żeby zostać lokatorem trzeba było przejść rozmowę z właścicielkami, które miały surowe wymagania wobec ewentualnych mieszkańców.
W 1974 r. córki Czesława Strzeleckiego zdecydowały się przekazać nieodpłatnie część terenu wraz z zabudową przy ul. Floriana 4 na rzecz Skarbu Państwa. Stosowne dokumenty podpisano w marcu 1975 r. Intencją darowizny Marii Binder i Zofii Malczewskiej było, by dom, w którym niegdyś mieszkała Konstancja Gładkowska, służył społeczeństwu jako miejsce związane z kulturą, być może jako muzeum chopinowskie.

W 1980 r., decyzją ówczesnego wiceprezydenta miasta, Franciszka Opiłowskiego, dwa pokoje w domu przy ul. Floriana 4, otrzymało Towarzystwo Przyjaciół Skierniewic. Kolejne pomieszczenia były sukcesywnie przekazywane Stowarzyszeniu, po przeniesieniu dotychczasowych lokatorów do innych mieszkań. W 1989 r. Towarzystwo zostało jedynym użytkownikiem „Dworku Konstancji”.
W 1987 r. w czterech pomieszczeniach została otworzona ekspozycja poświęcona dziejom miasta. Uroczyste otwarcie Izby Historii Skierniewic, poprzedniczki Muzeum Historycznego Skierniewic, nastąpiło 18 lutego 1987 r., w przeddzień 530. rocznicy nadania praw miejskich. W kolejnych latach wystawę powiększano, a w 1990 r. ekspozycja zajęła już dziewięć pokoi.
Przez 31 lat funkcjonowania Izba Historii Skierniewic stała się miejscem legendarnym.
Po połączeniu Izby Historii Skierniewic oraz Muzeum Historycznego Skierniewic w jedną instytucję w 2019 r., Dworek stał się oficjalnie oddziałem Muzeum.

W 2022 r. zakończył się generalny remont obiektu. Remont zabytkowego Dworku pod kątem inwestycyjnym okazał się niewątpliwie nadzwyczaj wymagający. Celem było stworzenie obiektu, który nie tylko zachowa swój zabytkowy charakter, ale także będzie funkcjonalny i bezpieczny w użytkowaniu.

www.muzeumskierniewic.pl