Stała wystawa etnograficzna im. Anieli Chmielińskiej w obecnej formie została udostępniona we wrześniu 2013 r. Jej idea została oparta na ukazaniu zabytków reprezentatywnych dla muzealnej kolekcji i jej poszczególnych zespołów. Zajmująca drugie piętro muzeum ekspozycja, prezentuje bogactwo i różnorodne aspekty kultury ludowej grupy etnicznej Księżaków Łowickich. Znajdują się tu eksponaty dotyczące tradycyjnego budownictwa, rolnictwa, kolekcja strojów ludowych, elementy dekoracyjne izb księżackich (np. wycinanki, pająki), wyroby rzemiosła oraz przedmioty związane z kulturą duchową i obrzędowością.

Wstępem do wystawy jest fragment poświęcony jej patronce - Anieli Chmielińskiej (1868-1936) działaczce społeczno-oświatowej, popularyzatorce i badaczce kultury regionalnej, twórczyni Muzeum Etnograficznego Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego otwartego w Łowiczu w 1910 r. Na wystawie stałej możemy obejrzeć liczne, bezcenne zabytki pochodzące z kolekcji muzeum PTK. Prezentowana przy wejściu na wystawę mapa obrazuje zasięg kultury księżackiej. Tutaj też ukazano architekturę regionu w postaci modeli budynków mieszkalnych i gospodarczych z XVIII i XIX wieku oraz archiwalnych fotografii ukazujących zabudowę wiejską i detale architektoniczne.

Tematyce rolnictwa poświęcono pierwszą z sal, na której można obejrzeć narzędzia stosowane do uprawy ziemi i zbierania płodów rolnych np. radła, brony, kopaczki, cepy, sierpy i kosy.

W następnej sali zrekonstruowano wnętrze chałupy księżackiej - izbę świąteczną z przełomu XIX i XX w. z tradycyjnym układem mebli i dekoracji. Naprzeciwko izby możemy obejrzeć elementy jej wyposażenia - ozdobne kredensy, wyróżniające się bogatą dekoracją rzeźbiarską i konewniki (ozdobne półki) wraz z ceramiką w nich eksponowaną. Obok izby, w odtworzonym wnętrzu komory (pomieszczenia schówkowego), zaprezentowano eksponaty związane z przygotowywaniem pokarmów m.in. stępy, młynki, kierzynki do robienia masła i praskę do sera.

Symbolem kultury Księżaków Łowickich pozostaje pasiasty strój ludowy, do dziś noszony przez kobiety i mężczyzn podczas znaczących uroczystości kościelnych. Trzy obszerne sale poświęcono technice powstawania tkanin i tematyce ubioru. W jednej pokazano etapy produkcji samodziałowych tkanin dekoracyjnych i ubraniowych oraz narzędzia wykorzystywane do tego procesu. W gablotach wyeksponowano także tkaniny pasiaste, z których szyto ubrania i kraciaste nospy – używane do przykrywania łóżek.  W dwóch salach zobrazowano rozwój i przemiany łowickiego stroju ludowego, począwszy od najstarszych strojów, wykonanych z jednobarwnych samodziałów, po znane nam współcześnie, olśniewające bogactwem kolorystyki i zdobień pasiaki. Obok kompletów samych ubiorów, zaprezentowano także dodatki, m.in. wieńce ślubne, chusty kobiece, biżuterię, dziecięce i męskie czapki czy próbki haftów. Kolejne dwie sale poświęcone zostały wiejskim rzemiosłom. Znalazły się tu narzędzia używane przez cieśli, stolarzy, kowali, bednarzy, plecionkarzy i garncarzy oraz przykłady gotowych wyrobów – meble, przedmioty z metalu, naczynia klepkowe i zasobowe ze słomy i wikliny. W tej części wystawy bogato reprezentowana jest też charakterystyczna dla regionu ceramika bolimowska z warsztatów Konopczyńskich i Smelów.

Nieodłącznym elementem dekoracyjnym każdej księżackiej izby od II poł. XIX w. były wycinanki. Muzeum posiada ich bogatą kolekcję, a najciekawsze znajdują się na ekspozycji stałej. W sali poświęconej wycinankom łowickim, obok tradycyjnych kodr, gwiozd, tasiemek czy wycinanek ażurowych, wykonywanych od l. 20-tych XX w. dla odbiorców miejskich, można podziwiać również inne formy plastyki dekoracyjnej: pająki, bukiety papierowe i wełniane, ozdobne dzbanuszki z wydmuszek.

W ostatniej części ekspozycji można obejrzeć ludowe malarstwo i rzeźbę. Obrazy o tematyce religijnej zaprezentowano wg technik wykonania,. Możemy tu zobaczyć przykłady  drzeworytów ludowych (przekazanych w 1953 r. z Muzeum Polskiego w Rappreswilu), oleje na papierze i płótnie (o XVIII i XIX-wiecznym rodowodzie), oleodruki i collages (popularne w I poł. XX w.), a także obrazy z II poł. XX w. wykonane w konwencji malarstwa ludowego.  W jednej z sal zgromadzono kapliczki przydrożne oraz rzeźby z przedstawieniami Chrystusa, Matki Boskiej i Świętych Pańskich, które funkcjonowały jako elementy kapliczek, krzyży i domowych ołtarzyków. Uzupełnieniem tej tematyki są pazdury – metalowe, ozdobne zakończenia krzyży wykonywane przez wiejskich kowali.

Ekspozycję zamyka prezentacja rzeźb o tematyce religijnej i świeckiej wykonanych przez twórców działających w regionie od II poł. XX w.