Celem takiego bunkra podczas II wojny światowej była przede wszystkim ochrona podczas bombardowania. Ukryty w nim człowiek zabezpieczony był przed odłamkami bomb lub pocisków. Otwory widokowe dookoła ściany zapewniały dodatkowo schowanemu prawie 360-stopniowy kąt widzenia okolicy. Jednoosobowe schrony obserwacyjne przeznaczone były dla osób, których praca wymagała przebywania na otwartym terenie. Na terenie naszego Muzeum znajduje się 11 rożnego rodzaju schronów, w tym schron magazynowy i schron metalowy.

Schrony przeciwodłamkowe "Einmannbunker" (bunkier jednoosobowy) były konstrukcją żelbetową. Produkowano je masowo w fabrykach betonu III Rzeszy w latach 1938-1945. Schrony miały formę walca i zakończone były stożkowatym dachem. W polskiej terminologii fortyfikacyjnej przyjęły nazwę „schron typu ołówek”, w niemieckiej zaś „Ein Mann Bunker Splitterschutzbauten”. Pełniłt funkcje obserwacyjne i wartownicze. Nazywane były też złośliwie garnkiem Kocha, ponieważ podobne schrony produkowała rodzina Ericha Kocha, gauleitera Prus Wschodnich.

Einmannbunker był bardzo popularny w czasie wojny. Ustawiano go w różnych miejscach, które były uważane przez władze wojskowe za punkty strategiczne. Schrony można było zobaczyć przy ważnych urzędach, portach, zakładach przemysłowych, koszarach wojskowych. Mimo masowej produkcji, do dziś tego typu bunkrów pozostało niewiele.