o niewielkie pomieszczenie wyłożono wzorzystym dywanem. Jest ono odwzorowaniem saloniku mieszczańskiego.  Urządzenie tego saloniku nawiązuje do pomieszczeń, które można było spotkać u drobnomieszczańskiej rodziny z pierwszej dekady XX w.

Pomimo wielokulturowości zduńskowolan możemy przypuszczać, iż przestrzeń dzienna niewiele różniła się od siebie w tej grupie społecznej. Zarówno właściciele fabryk, jak i bardziej zamożni mieszczanie, utożsamiali się z podobnym stylem, jaki panował w całej Europie, szczególnie w okresie odradzania się państwa polskiego. Różnice z pewnością znajdują się w strefie odzwierciedlającej rytuały religijne. Pozostała część saloniku jest podobna do ogólnej estetyki zduńskowolskich wnętrz.

Znajdujemy tu przestrzeń do odpoczynku. Mamy więc sofę okrytą ręcznie haftowaną kapą oraz patefon umieszczony na drewnianej skrzyni. W centralnej części pomieszczenia ustawiony został okrągły drewniany stół otoczony krzesłami. Na stole znajdziemy porcelanową zastawę i stare gazety (są to Tygodnik Ilustrowany oraz Młody Obywatel). Wszystko to wygląda tak, jakby ktoś jeszcze przed chwilą siedział przy stole, przeglądając prasę.

Ściany pomieszczenia ozdobione są fotografiami portretowymi, które przybliżają nam wygląd tutejszej ludności. Jest też obraz o tematyce sielankowej. Uwagę przykuwa jednak dzieło największych rozmiarów autorstwa Anieli Wisłockiej, które przedstawia Konstancję Niwińską (siostrę autorki obrazu i żonę znanego w Zduńskiej Woli aptekarza). To dzieło olejne na płótnie wykonała Wisłocka w roku 1896. Monochromatyczny portret przedstawia kobietę w ciemnej sukni i zdobnym kapeluszu z piórami. Jedna jej dłoń wsparta jest o parasol, druga zaś spoczywa na udach, co nadaje lekkości całej kompozycji.

Obok obrazu wisi centrala telefoniczna na korbkę firmy Ericsson, wyprodukowana w Sankt Petersburgu. Rosyjski oddział Ericssona prowadził Erik Oskar Sandberg – petersburska jednostka firmy rozwiała się na początku XX wieku równie prężnie jak szwedzka. W tym samym kącie salonu znajdziemy drewniany stoliczek, a obok fotel z wzorzystym materiałowym obiciem. Na stoliczku stoi samowar  mosiężny cylindryczny na węgiel drzewny. Jest to wyrób rosyjski z fabryki Wasilija Bataszewa z przełomu XIX/XX w. (Carska Rosja). Na brzuścu samowaru widocznych jest osiem puncowanych medali, czyli oznaczeń pochodzenia przedmiotu (miasto Tuła) i nagród jakościowo-estetycznych jakie zdobywał produkt. Wokół samowaru rozstawione są porcelanowe filiżanki i cukiernica z granatowego szkła. Na ścianie, przy stoliczku wisi okazałe lustro w ciemnej drewnianej ramie, którego szyba została wyszlifowana w roślinny motyw dekoracyjny. Mamy tu również zabytkowy odkurzacz niemieckiej firmy Efi, wyprodukowany najprawdopodobniej w roku 1930.

Salonik jest otoczony monumentalnymi meblami z ciemnego drewna, które ustawiono przy trzech ze ścian. Dwa kredensy są miejscem ekspozycji drobnych przedmiotów dekoracyjnych i użytkowych (porcelanowe figurki, globus z czasów zaborów, kieliszki, szklanki, pudełko na cygara, popielniczkę czy ostrzałkę do brzytwy z 1911 r.), dewocjonaliów (są to lichtarze, metalowe i porcelanowe figurki, małe aspersorium czy repusowane tabliczki) oraz książek.

Kolejnym meblem sporych rozmiarów jest drewniany kredens z przeszklonymi szafkami, wykończony rzeźbieniami. Na jego blacie znajduje się wyposażenie jadalni – część zastawy, sztućce, patery na ciasta i owoce, serwetnik. Obok kredensu stoi wysoki drewniany zegar z okresu międzywojennego.

Kompozycję zamykają: drewniany rzeźbiony fotel z materiałową tapicerką oraz tableau rodzinne Józefa Sznajdra (zduńskowolskiego fabrykanta). Tablica genealogiczna z fotografiami na podkładkach została ręcznie ozdobiona.