Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej zaprasza na wystawę "Miękkie medium" 55-lecie pracy twórczej Ewy Marii Paradowskiej - Werszler.

Profesor Ewa Poradowska-Werszler urodziła się co prawda w Warszawie, życie zawodowe spędza we Wrocławiu, ale to Kalisz jest dla niej matecznikiem. To tutaj od kilku pokoleń jej rodzina wpisuje się w tkankę grodu nad Prosną. Jej dziad Stanisław Poradowski, absolwent politechniki w Karlsruhe, elektryfikował miasto, a rodzinny dom Na Ogrodach – mimo różnych opresji losu – stoi do dzisiaj.

Do Kalisza Ewa ciągle powraca. Kalisz był miejscem jej pierwszego etapu edukacji, pierwszych jeszcze dziecięcych fascynacji tkaniną potem nieodłączną częścią wakacji nastolatki. Kumulowane latami doświadczenia i umiejętności: artystyczne, edukacyjne, organizacyjne posłużyły jej by zbudować od podstaw Pracownię Tkaniny Artystycznej i Struktur Wizualnych na nowo utworzonym kaliskim Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym poznańskiego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Przez blisko dwie dekady była jej duchem sprawczym – kierownikiem i profesorem. I skutecznie zaszczepiła pasję do tekstylnego medium. Wychowała grupę uprawiających z sukcesem sztukę włókna i grono dobrych przyjaciół. Wystawa nie ma charakteru retrospektywy. Dominują prace z ostatnich dziesięciu lat oraz te, które są dla artystki szczególnie ważne. Masywne wełniane gobeliny, lekkie kompozycje z lnu, prace kolażowe, folowane, a także miniatury sygnalnie informują o podejmowanych zagadnieniach. Są różnorodne. Liżnikowy „Minął wiek” to tematyczny palimpsest, z nałożonymi historiami z dolnośląskiego Lwówka i ze wspomnieniem dzieła Wandy Bibrowicz; w warstwie wykonawczej łączy technikę zapożyczoną z kresów Rzeczpospolitej ze współczesnym rozpikselowanym obrazowaniem, typowym dla masmediów. Poddany geometrycznemu rygorowi „Astragal” sugeruje ciężar płaskorzeźby, przypomina o ambicjach twórców tkaniny sięgających po trzeci wymiar. Pastelowe „Trisagion” i „Niebiański spokój” są rozprawkami o niuansowaniu barwy i jej relacjach ze światłem (warto je obejrzeć pod rożnymi kątami). W kolażowych, warstwowych miniaturach uwaga została skoncentrowana zarówno na interpretacjach pojedynczych realnych zjawisk, ale też – co zaskakujące w tej skali – na skomasowanych, wielowymiarowych, narracyjnych treściach. Zmienne „szaty zewnętrzne” służą zawsze temu samemu celowi: emocjonalnej relacji na temat rzeczywistości, stawianiu pytań o sens. Zapraszają do kontemplacji, do zatrzymania się i zastanowienia nad tym co istotne, by podróżując przez świat/życie można było się zatrzymać i powiedzieć „chwilo trwaj, jesteś piękna”.

Małgorzata Wróblewska - Markiewicz