Dziewiętnasty wiek był okresem niebywałego rozwoju technicznego. W jego trakcie wprowadzono innowacje, wkraczające w przeróżne dziedziny życia w tym sfery wojskowej. Obok zmian taktycznych transformację przeszła technika wojskowa, gdzie największa metamorfoza dotyczyła właśnie broni palnej.
W przeciągu tych stu lat w znacznym stopniu zmieniło się uzbrojenie walczących żołnierzy. W omawianym okresie podstawową indywidualną bronią palną wykorzystywaną przez żołnierzy był karabin/karabinek/pistolet z zamkiem skałkowym (który na polu bitwy funkcjonował już od połowy XVII w.). Wraz z pojawieniem się tej broni, a także koniecznością uzbrojenia coraz większej liczby żołnierzy powstały pierwsze regulaminowe rodzaje broni.
Wprowadzenie broni skałkowej miało wybitne znaczenie dla rozwoju sztuki wojennej. Przede wszystkim zwiększyła się szybkostrzelność piechoty, co umożliwiło użycie taktyki linearnej na polu bitwy. Podstawową wadą tego typu broni był mały zasięg oraz niska celność, które starano się wraz z rozwojem techniki korygować.
Zbiór, które pragniemy Państwu zaprezentować, pochodzi z Muzeum im. ks. dr Władysława Łęgi w Grudziądzu. Mimo, że nie jest być może najliczniejsza kolekcja, ale posiadająca cechy najpopularniejszych rozwiązań konstrukcyjnych. Ponadto odznacza się bogatymi zdobieniami tym samym stanowi niebagatelny przykład rzemiosła artystycznego.
ZALOGUJ
