Warsztat garncarski z Rędocina jest kopią pracowni należącej do znanego twórcy ludowego Henryka Rokity. Budynek został wybudowany około 1900 roku przez ojca Henryka Rokity - Andrzeja. Do budowy wykorzystany został materiał ze starego, drewnianego domu wiejskiego, który wykupiono, zdemontowano, a następnie postawiono we wsi Rędocin, w pewnym oddaleniu od innych zabudowań mieszkalnych. Budynek o ścianach z drewna sosnowego nakrywa dwuspadowy dach kryty gontem. Wewnątrz znajduje się pionowy piec garncarski wybudowany z cegły. Składa się on z paleniska oraz komory ogniowej oddzielonej poziomym rusztem, na którym ustawia się naczynia do wypału. Dno komory ogniowej zbudowane na planie koła, ciepło z paleniska doprowadzają do niego specjalne otwory.
Główne pomieszczenie budynku stanowi pracownia garncarska, o dwóch wejściach w ścianach biegnących wzdłuż budynku i dwóch oknach w ścianie szczytowej, przeciwległej do pieca. Garncarnia wyposażona jest w koło o napędzie nożnym do toczenia naczyń (zwane gwarowo "toczkiem"), przymocowane do solidnej, ciężkiej, drewnianej ławy. Równolegle do niej stoi druga ława przeznaczona do wyrabiania i "klusowania" gliny. U góry, pod powałą widoczna jest konstrukcja z desek i żerdzi - (tzw. "zaluzy"), która służyła do suszenia ceramiki. Z boku, przy ścianie postawiono żarna rotacyjne, używane przez garncarza do mielenia tlenku ołowiu przeznaczonego do glazurowania naczyń.
Z wnętrza pracowni można wejść do komory pieca, w której ustawiane były naczynia gotowe do wypału. Otwór paleniska znajduje się po drugiej stronie pieca, w pomieszczeniu, gdzie przechowywano drewno przygotowane do wypału.
ZALOGUJ