Na piętrze starego, średniowiecznego ratusza w jego najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniu, znajduje się ekspozycja poświęcona historii Świdnicy. Wiedzie do niej późnogotycki portal, który z obu stron posiada inicjały oznaczające Jezusa Chrystusa (IHS, XPS). W nadprożu portalu znajduje się łacińska inskrypcja, która głosi: felix civitas, quae tempore pacis timet bella – „szczęśliwe miasto, które w czasie pokoju obawia się wojen”.

Ponadto w portalu widoczne są pozostawione przez jego twórców. Późnogotycką Salę Rajców, przekrytą dwuprzęsłowymi sklepieniami krzyżowo-żebrowymi, zdobią polichromie z około 1537 roku. Przedstawiają one następujące sceny biblijne: Sąd nad Jawnogrzesznicą, Sąd Ostateczny i Ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa.

Na środku sali umieszczono makietę przedstawiającą Świdnicę XVII wieku. Makieta została zbudowana na podstawie widoków miasta z tego okresu. Widać na niej potrójny system murów obronnych otaczających miasto oraz liczne bramy wiodące do jego wnętrza. Poprzez zabytki ruchome zgromadzone w Sali Rajców ukazano w sposób przekrojowy dzieje miasta i jego okolic. Z rzemiosłem cechowym Świdnicy wiążą się tłoki pieczętne, reprezentacyjne cynowe naczynia i statuty cechowe, itp. Jednym z najcenniejszych znalezisk archeologicznych z terenów Świdnicy jest wielka zapinka, tzw. fibula licząca około 3000 lat.

Mierzy ona aż 36,5 cm i jest największą zapinką znalezioną dotychczas na Śląsku. Dalej, w wykuszu Sali Rajców można oglądać gotycką, drewnianą rzeźbę św. Jana Chrzciciela. Sam wykusz został wybudowany po pożarze miasta w 1716 roku i znajdował się w nim ołtarz kaplicy ratuszowej pw. NMP. Odprawiano tu msze jeszcze do 1853 roku. Interesująca jest barokowa krata oddzielająca wykusz od reszty sali.

Nie pominięto również stosunkowo najmłodszych dziejów Świdnicy, XIX i XX ozycję urokliwymi fotografiami i pocztówkami z epoki.

W przylegającym do Sali Rajców aneksie urządzono niewielkie mauzoleum Piastów świdnickich, którego główną ozdobę stanowią kopie rzeźbionych płyt tumbowych z przedstawieniami założyciela księstwa świdnickiego – Bolka I oraz jego wnuka – Bolka II. Obaj wspomniani książęta w rzeczywistości zostali pochowani w Krzeszowie – opactwie cysterskim, które założył Bolko I. W tej salce wyeksponowano również kamienne nadproże okna z zamku świdnickiego oraz mapę Księstwa Świdnickiego i całego Śląska z XVII wieku. Ponadto w zrekonstruowanym oknie umieszczono witraż z herbem Księstwa Świdnicko – Jaworskiego. Z Sali Rajców przechodzimy do galerii obrazów. Nad wiodącym do niej wejściu znajduje się herb Johanna Joachima Michaela von Sinzendorfa, który jest fundatorem kolumny Św. Trójcy znajdującej się na świdnickim Rynku. Był on w końcu XVII w. starostą Księstwa Świdnicko – Jaworskiego.

Wewnątrz galerii obrazów umieszczono dzieła świdnickich artystów, absolwentów renomowanych uczelni plastycznych: Tadeusza Gadomskiego, który był uczniem Jana Matejki, Romana Łysakowskiego, Antoniego Brade, Mariana Ruszkiewicza, Kamili Karst, Andrzeja Andrzejewskiego oraz Marka Kosiby.

Kolejną i ostatnią salą muzeum jest salonik. Umieszczono w nim piękne, niezwykle cenne, barokowe meble oraz replikę stołu i krzeseł wykonanych w stylu XIX – wiecznych mebli angielskich. Wystój malarski saloniku zaprojektowano zgodnie z duchem epoki baroku. W centralnym miejscu sklepienia tej sali znajduje się czteropolowy herb miasta nadany mu przez Władysława Pogrobowca w 1452 roku. Na ścianie salonu zawieszono barokowy obraz przedstawiający ostatniego starosty Księstwa Świdnicko-Jaworskiego – Hansa Antona von Schaffgotscha. Świdnicki blok śródrynkowy na przestrzeni wieków padał ofiarą licznych pożarów. Ówczesną barokową fasadę ratusza zawdzięczamy odbudowie miasta po wielkim pożarze z 1716 roku. Tym samym zakończyliśmy zwiedzanie Muzeum Dawnego Kupiectwa. Serdecznie zapraszamy do zwiedzenia Muzeum.

Agnieszka Dudzińska