„Widzi się tylko świat we fragmentach, innego nie będzie. Są momenty, okruchy, chwilowe konfiguracje, które raz zaistniawszy, rozpadają się na części. Życie? Niczego takiego nie ma; widzę linie, płaszczyzny i bryły, i ich przemiany w czasie”. (O. Tokarczuk, Bieguni, 2007, s. 204)

Kiedy Urszula Wilk opowiedziała mi o swoim nowym projekcie malarskim, pomyślałam o podróżach, przyjemności zatracenia się w byciu turystą: ciągły ruch, rozmycie granic czasu i przestrzeni, aż wreszcie zatracanie samego siebie, własnej tożsamości. Zaraz potem przypomniała mi się czytana kilka lat temu książka Olgi Tokarczuk Bieguni. Mam na półce wyjątkowy egzemplarz, bo przez omyłkę oprawiony do góry nogami, na odwrót, co w niezwykły sposób koresponduje z treścią książki, ale i w pewien sposób z tym, co będzie można obejrzeć na wystawie (…)

Bieguni to opowieść o byciu, a zarazem niebyciu w przestrzeni, o kompulsywnej niemal potrzebie ruchu, by w bezruchu nie dosięgnęło nas zło tego świata. W końcu, to rzecz o ciele, jego tajemnicach, dysmorfiach, zakamarkach, o mapach pomagających poruszać się w świecie, ale i rozeznać we własnym ciele.(…) Urszula Wilk, niczym mitologiczne Prządki – Kloto, Lachesis i Atropos – tworzy linie, nadaje im barwę, otacza czułością, pielęgnuje, a potem wypuszcza z rąk, pozwala swobodnie rozlewać się, by w końcu przeciąć je, albo niespodziewanie jedne połączyć z innymi.

Malarskie linie zdają się zawierać tajny szyfr, do którego nie mamy dostępu, albo zatraciliśmy umiejętność jego odczytu, rozumienia. A że prace artystki mają metafizyczny wymiar, ten szyfr zdaje się mieć nieomal mistyczną moc. Sam tytuł niebieskiego cyklu: Blumetrie sugeruje, że rządzi tym jakiś niezwykły porządek, nie sposób go jednak dostrzec bez pewnego rodzaju wtajemniczenia:

„Poznawanie warstwami; każda warstwa tylko z grubsza przypomina następną czy poprzednią; zwykle jest wariacją, zmodyfikowaną wersją, każda dokłada się do porządku całości, choć nie można tego dostrzec, gdy rozpatruje się je osobno, bez odniesienia do całości (…). Można nawet pomyśleć, że żadna całość nie istnieje, że nigdy nie istniała” (Tokarczuk, s. 351).

Gabriela Dragun

Urszula Wilk – malarka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w pracowni malarstwa Prof. Zbigniewa Karpińskiego i Prof. Stanisława Kortyki.

W latach 90. brała udział w akcjach plastycznych w przestrzeni miejskiej Wrocławia – Wieża oraz Spadochrony. Jej prace charakteryzuje przede wszystkim monochromatyczność, wyciszenie oraz ograniczenie palety barwnej. Począwszy od 2012 roku, artystka kontynuuje prace nad cyklem malarskim „Bluemetrie”. Monochromatyczne prace z tego cyklu prezentowane były między innymi w Muzeum Architektury we Wrocławiu, Galeria Geppart ASP. Galeria El, Luxemburg Art Fair, II Międzynarodowe Biennale Malarstwa w Shenzhen 2020, IX Międzynarodowe Biennale w Pekinie 2022.

W 2012 artystka została zaproszona na półroczny pobyt rezydencyjny do Shangyuan Art Museum w Pekinie (Chiny). W trakcie pobytu w Azji, zrealizowany został  między innymi cykl prac na papierze chińskim – „Niewysłane listy z Pekinu”, zakupiony do zbiorów Zachęty Dolnośląskiej. Zainteresowanie artystki  techniką wodną i użyciem jej w nowatorski sposób, zostało uhonorowane Nagrodą Główną na Międzynarodowym Biennale Akwareli w Shenzhen w 2015.

Trzykrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Laureatka Nagrody Główniej na I Pokonkursowej Wystawie Malarstwa im. Eugeniusza Gepperta – 1989, Grant-The Pollock-Krasner Foundation z Nowego Yorku, USA  – 1995, Nagroda Główna – za najlepszą wystawę roku  – ZPAP – 2014, Grand Prix–Międzynarodowe Biennale Akwareli- Shenzhen, Chiny 2015.

Kilkadziesiąt wystaw w Polsce i poza granicami kraju.

Prace w Zbiorach: Muzeum Miejskie Wrocławia, Shangyuan  Art  Muzeum – Pekin; Chiny, zbiory Zachęty Dolnośląskiej, Shenzhen, Louhu Art Muzeum, Chiny, Dafen Art Museum- Shenzhen, Chiny.

Kuratorka: Ilona Sapka