Ekspozycja muzealna ukazuje dwór jako dom mieszkalny, a zarazem centrum zarządzania i administrowania majątkiem. Pokoje tworzące ekspozycję muzealną prezentują mieszkanie zamożnej szlachty małopolskiej, a dokładnie okres zamieszkiwania w dworze rodu Janotów Bzowskich. Wnętrza dworskie i ich układ funkcjonalny zostały opracowane na podstawie relacji ustnych przodków rodu Janotów Bzowskich, zdjęć pochodzących z I i II połowy XX wieku.  Z oryginalnego wewnętrznego wyposażenia dworu w Drogini, zachowały się jedynie malowane kafle piecowe, oraz portrety właścicieli dworu. Pozostałe sprzęty i rzeczy tworzące ekspozycje pozyskane zostały na drodze zakupu w antykwariatach czy indywidualnych darów. Ekspozycja muzealna obejmuje pięć sal, kolejno: żółty salon, za nim niebieski pokój pani, zielony pokój rezydentki i zielona sypialnia rodziców. W pokoju obok znajduje się gabinet pana utrzymany w kolorystyce brązowej. Barwa ścian w poszczególnych pokojach, nawiązuje do kolorów ustawionych w nich pieców, tak jak to było we dworze w Drogini.

Sień
Sień w trakcie frontowym ma wystrój myśliwski. Pomiędzy zgromadzonymi trofeami myśliwskimi wisi zegar z motywem łowieckim z II poł. XIX wieku. Przy kominku znajduje się fotel z poroży jeleni, przyozdobiony miniaturami z płaskorzeźbionych główek rogaczy. Na ścianach sieni wiszą: tablica genealogiczna rodu Janota Bzowskich herbu Nowina, zdjęcia z rodzinnego archiwum, a także plan zagospodarowania wnętrz dworskich z roku 1945. Stałą dekoracją sieni są narożne kominki murowane, tynkowane, bielone, wzorowane na kominkach drogińskich znanych z powojennej ikonografii. Tylna część sieni pełni rolę miejsca wystaw czasowych.

Salon
Salon w kolorze żółtym jest najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem we dworze, przeznaczonym pierwotnie do przyjmowania gości. Na ekspozycji dominują meble w stylu Biedermeier pochodzące z I połowy XIX wieku, a wśród nich: okazała sofa, owalne stoły o jednym trzonie, krzesła i fotele. Pomiędzy oknami umieszczono wysokie lustro „tremo”, na stojącej pod lustrem komodzie ustawiono natomiast srebrny kandelabr oraz kryształową wazę. Okazałym i kosztownym meblem w salonie jest sekretera- mebel który posiada szuflady, mnóstwo szufladek i „ skarbczyk” osłonięte ruchomym blatem. Salon urządzono z regułą „ amor vacui” tzn. „ umiłowanie pustki”. Zgodnie z nią, obrazy powieszono tutaj w luźnym szyku. W salonie znajdują się portrety Kazimierza i Bogusława Janoty Bzowskich, ofiarowane przez potomków ostatniego właściciela dworu. Ponadto, na ścianach wiszą XIX wieczne obrazy: portret NN kobiety z 1856 roku pędzla Bogusława Kwaśniewskiego, portret generała Samuela Różyckiego autorstwa Karola Rogalskiego, oraz portret Józefa Patelskiego namalowany przez Kazimierza Pochwalskiego. W salonie znajduje się żółty piec, odpowiadający kolorystyce ściany. Salon oświetla lampa mosiężno – kryształowa w stylu secesji, z początku XX wieku.

Pokój Pani
Pokój pani w kolorze niebieskim zaaranżowano jako miejsce spotkań w damskim gronie, mające zapewnić komfort i wypoczynek. Urządzony jest meblami z II połowy XIX wieku, w stylu Ludwika Filipa: miękkie tapicerowane fotele, krzesła, kanapa i liczne stoliki. Nad kanapą zawieszono obraz olejny „Widok Tymbarku” Antoniego Lange z 1840 roku. Znajduję się tutaj także wysokiej klasy serwantka wraz z cenną porcelanę i szkłem, oraz wyrobami sztuki japońskiej modnymi na przełomie XIX/XX wieku. W pokoju, na przyściennym stoliku umieszczono samowar tulski z mosiężnej blachy, opalany węglem drzewnym. Na ścianach ulokowano liczne litografie z widokami oraz fotografie członków rodu Bzowskich. Pokój oświetla secesyjna lampa mosiężna 10- świecowa z końca XIX wieku, stanowiąca kompletz kinkietem ściennym.

Pokój Rezydentki
Pokój rezydentki jest w kolorze zielonym, wyposażony meblami i akcesoriami z różnych epok. Znajdują się w nim przedmioty, świadczące o pobożności lokatorki: klęcznik do modlitwy, turecki kobierzec modlitewny, olejny obraz „Matka Boska Częstochowska”, domowy ołtarzyk na barokowej komodzie, czy krzyż pod szklanym kloszem. W pokoju, w oszklonej szafie w stylu Ludwika Filipa zgromadzono dodatkowe porcelanowe figurki do celów religijnych i dekoracyjnych. Pośrodku pokoju, ulokowano okrągły stolik, a na nim rozłożono ususzone zioła, nawiązujące do przygotowywanych z nich środków leczniczych. Ponadto w pokoju można zobaczyć różnorodne pamiątki: portret młodej kobiety wykonany techniką haftu krzyżykowego, liczne fotografie z lat młodzieńczych,
zegar z dekoracją medalionową. Pokój oświetla lampa w stylu secesji z zielonym fajansowym pojemnikiem na naftę.

Sypialnia
Sypialnia w kolorze zielonym, umieszczona jest w alkowie, za kotarą. Pokój jest urządzony meblami o różnorodnym stylu przeważnie z XIX wieku: łóżka, szafa na bieliznę, duże lustro psyche. W zamyśle, pokój pełni również funkcję łazienki. Znajduje się tutaj komoda- umywalnia z porcelanowym zestawem naczyń toaletowych, a także nocny fotel pełniący rolę wygódki. Pokój oświetla wisząca lampa w stylu secesji z końca XIX wieku.

Gabinet Pana
Gabinet pana w kolorze brązowym ulokowany jest w dogodnym miejscu – dostępny jest z sieni oraz z salonu. We dworze, służył on do pracy, przyjmowania interesantów, spotkań wyłącznie w męskim gronie. Wyposażenie gabinetu tworzą meble różnorodne stylowo, z których najliczniejsza grupa to meble eklektyczne z końca XIX wieku: biurko, szafa biblioteczna, rozkładany stolik do gry w karty, oraz krzesła tapicerowane wytłaczane skórą. W pokoju pana znajduję się komplet mebli wypoczynkowych pokrytych skórą, typowy dla wnętrz dworskich z XIX wieku. Blisko nich, stoi cylindryczna szafka, oraz podłogowy zegar z początku XX wieku. Obok, pod ścianą jest mały stoliczek przeznaczony na akcesoria palacza i kolekcjonera fajek. Na ścianach zawieszono: makatkę przetykaną złotogłowiem, a na niej ryngraf z orłem w koronie i wizerunkiem Matki Boskiej Ostrobramskiej, a także zawieszki z popiersiami Juliusza Słowackiego i Adama Mickiewicza  oraz portret Tadeusza Kościuszki. Dekoracji ściany dopełniają: barometr i kropielniczka w snycerskiej oprawie. Pokój oświetla elektryczna lampa sześcioramienna o alabastrowych kloszach.W gabinecie, na ścianie pomiędzy oknami ulokowano reprezentacyjny portret Kazimierza Janoty Bzowskiego- ostatniego właściciela dworu, namalowany przez Stanisława Janowskiego w 1927 roku.

Autorką scenariusza ekspozycji we wnętrzu dworu z Drogini jest Pani Henryka Haduch, ówczesna wicedyrektor i starszy kustosz Muzeum – Nadwiślański Park Etnograficzny w Wygiełzowie i Zamek Lipowiec.

Opracowanie: Izabela Jarczyk