Poetka i pisarka. Zajmowała się też malarstwem i rzeźbą. Debiutowała w 1971 roku na łamach tygodnika "Ziemia Gorzowska". Od 1985 roku w Związku Literatów Polskich.

Urodzona w miejscowości Złota koło Koła. Od 1950 roku mieszkała w podgorzowskim Deszcznie. Przed wybuchem wojny ukończyła szkołę podstawową. W czasie wojny została zesłana na przymusowe roboty najpierw do Berlina, a później do pobliskiego Schönefeldu. Po wojnie wróciła do rodzinnej wsi pod Kołem, a już dwa tygodnie później osiedliła się w sąsiedztwie Gorzowa: początkowo w Maszewie, później w Deszcznie, gdzie wraz z rodziną pracowała na 10 ha ziemi. W 1950 roku, po przeżyciach zrodzonych z rodzinnej tragedii, napisała pierwszy wiersz - Żywy wieniec poświęcony matce.

Dopiero 20 lat później odważyła się pokazać swoje wiersze Zdzisławowi Morawskiemu, który odkrył jej talent i zachęcił nieznaną nikomu prostą kobietę z Deszczna do pisania. W 1971 roku debiutowała wierszem na łamach "Ziemi Gorzowskiej". W chwilach wolnych od pracy nie tylko pisze wiersze, a także maluje i rzeźbi.

Jej wiersze i utwory prozatorskie, najczęściej w formie pamiętnika, publikowane były w "Nadodrzu", "Ziemi Gorzowskiej", "Gazecie Lubuskiej", "Pegazie Lubuskim", "Rolniczej Warcie" oraz w antologiach (np. Okruchy chleba - antologia liryki polskiej z motywem chleba, Wrocław 1992). Jej wiersze tłumaczone były też na język niemiecki. Twórczość Stanisławy Plewińskiej wyrasta z jej przeżyć i doświadczeń, z trudnego życia, pełnego cierpień i niepokojów. Wyrasta z plebejskiej tradycji literackiej, w której poezja towarzyszyła pracy w polu, w gospodarstwie. Poetka wyraża prostą, chłopską wrażliwość, moralność, obyczajowość, a tym samym utrwala odchodzący w przeszłość i zmieniający się model kulturowy, w którego centrum było umiłowanie ziemi, domu rodzinnego oraz wartości religijnych. W wierszach Stanisławy Plewińskiej jest powaga, troska o bieg powszednich rzeczy, rytm natury, prośba i modlitwa. Źródeł jej poetyckiej refleksji należy szukać w ciągłym obcowaniu z naturą i pracą rolnika. Podobne inspiracje wykorzystuje również w swojej prostej i nieco naiwnej plastyce: w malowanych obrazach i w rzeźbach. W 2008 roku ukazała się jej książka Świat był piękny, a ludzie niezgorsi. Córka trzech matek (wyd. Arsenał).

Zmarła w wieku 91 lat. Pochowana została na cmentarzu w Deszcznie. [ Dane na dzień: 10.01.2017 ]

Autor: Krystyna Kamińska, Multimedialna Encyklopedia Gorzowa Wielkopolskiego.