Ekspozycja stała w Muzeum Miasta Turku im. Józefa Mehoffera, która znajduje się na specjalnie zaaranżowanym strychu, prezentuje rzemieślnicze tradycje miasta ze szczególnym naciskiem na działalność przybyłych z Saksonii, zachodniej Wielkopolski, Austrii, Czech i Węgier tkaczy.

Zwiedzający mogą zobaczyć umeblowanie tkackiego domu z podziałem na izbę białą – pokój oraz izbę czarną – kuchnię. W każdym z pomieszczeń znajdują się sprzęty typowe dla przełomu XIX i XX wieku. W pokoju – skrzynia, łóżko drewniane, a nad nim pochyło zawieszony obraz z wizerunkiem postaci biblijnych, kołyska, stolik z ołtarzykiem – figurą Matki Boskiej, dwoma świecznikami i krzyżem. W kuchni – małe krosno domowe, stół i krzesła, kącik łazienkowy – balia, miski, wodniarka, tara, kijanki do prania, kuchnia gliniana, stare sprzęty kuchenne – garnki gliniane, drewniane łyżki, beczka na kapustę wraz z heblem, kierzynka, kopanka, a także żelazko na duszę, maszynka do cięcia tytoniu, makatki i wiele innych interesujących przedmiotów.

W zbiorach muzeum znajdują się także cenne dokumenty potwierdzające rzemieślnicze tradycje miasta m.in. przywilej nadany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jana Latalskiego cechowi szewców, listy majstrowskie, księga wyzwolin uczniów na czeladników szewskich, księga wyzwolin praktykantów tkackich na czeladników, księga wyzwolin synów majstrowskich na czeladników tkackich. Są również wzorniki tkanin z łódzkich manufaktur – Izraela Poznańskiego oraz Aleksandra Zachera, sztandar Zgromadzenia Tkaczy w Turku, obrus tkacki cechowy, puchar i kubki cynowe, piękne makaty żakardowe z przełomu XIX i XX wieku, lady tkackie.

Ponadto stare maszyny i narzędzia tkackie – krosno żakardowe z dziewiętnastowiecznym „programem komputerowym”, krosna kilimowe, małe krosna domowe, narzędzia niezbędne do obróbki lnu - łomki, trzepaki, kołowrotki, motowidła, szpule, cewki, czółenka.

Ekspozycja prezentuje wyposażenie warsztatów trzech zanikających zawodów – szewca, czapnika oraz krawca. W warsztacie szewskim możemy zobaczyć stare maszyny, kopyta, narzędzia szewskie, prawidła oraz stare buty. W warsztacie czapniczym – przyrządy do mierzenia obwodu głowy, mustra, maszynę do szycia, przyrząd do rozciągania czapek, główki do formowania. W warsztacie krawieckim – stare maszyny do szycia, żelazka oraz prasulec.

Całość uzupełnia strój kobiecy z regionu turkowskiego, na który składają się - czerwony bezrękawnik z tkaniny żakardowej, biały fartuch, biała bawełniana bluzka z kryzą, do tego czarne botki oraz charakterystyczny dla Wielkopolski - biały tiulowy czepek.