Wycinanki z Powiśla przedstawiają najprostsze i najstarsze formy polskich wycinanek, takie jak stylizowane drzewka zwane „rózgami”, „lalki”, czyli uproszczone formy postaci kobiecych i męskich zwanych wówczas „chłopakami”, „fryzy z lalek lub kogutków” oraz kółka i kwadraty zwane „gwiazdami okrągłymi” i „rogowymi”. Są to wycinanki jednobarwne, choć w różnych kolorach. Ich płaszczyzny ażurowane są drobnymi wycięciami w formie strzałek, oczek, linii lub ulistnionych gałązek, które dają oryginalne i łatwo rozpoznawalne efekty dekoracyjne.
Nazwa Powiśle obejmuje wsie położone bezpośrednio nad prawym brzegiem Wisły między Maciejowicami a Otwockiem oraz miejscowości nieco oddalone od brzegu rzeki. Przed II wojną światową wycinanki z tego rejonu nosiły nazwę „podwarszawskich” lub „garwolińskich”. Szczytowym okresem rozwoju wycinanek na Powiślu były lata tuż przed I wojną światową. Na początku lat 20. zaczął się ich zanik, który nastąpił w ciągu dziesięciolecia. Po II wojnie światowej wycinankarstwo odrodziło się na tym terenie.
Wycinanki z Powiśla znajdujące się w kolekcji zostały zebrane w latach 1956-1975. Zbiór obejmuje około 700 egzemplarzy wykonanych przez dziewięć artystek: Annę Sabałę z Zambrzykowa Nowego, jej młodszą siostrę Rozalię Kowalczyk z Zambrzykowa Starego, Mariannę Łysiak i Zofię Grzędę z Sobień Kiełczewskich, Zofię Świderską z Goźlina Górnego, Zofię Chlebowską z Sobień Szlacheckich, Mariannę Kasprzak i Mariannę Rozum z Wysoczyna oraz Franciszkę Kasprzak z Piwonina.
ZALOGUJ
