Rzemiosło garncarskie ma w Polsce tradycje wielowiekową, jest jednym z najstarszych zawodów uprawianych na ziemiach polskich. Jego ślady na naszych ziemiach pochodzą z połowy I tysiąclecia p.n.e. kiedy to zaczęto posługiwać się ręcznym kołem garncarskim. Koło sponowe z napędem nożnym pojawia sie w XII wieku i przychodzi do nas z zachodu.
IŁŻA - to jeden z najstarszych i najsilniejszych ośrodków garncarskich w Polsce. W XIV wieku powstają tu pierwsze organizacje cechowe. Wiek XVI i XVII to okres największego rozkwitu garncarstwa iłżeckiego. Wyroby iłżeckich garncarzy cieszyły się powodzeniem nie tylko na rynku krajowym (Warszawa, Kraków) ale nawet przez Gdańsk wysyłane były do Szwecji i innych krajów.
W 1860 roku pracowało w Iłży w zawodzie ceramika 50 majstrów, 20 czeladników, 30 uczniów. W 1913 roku cech garncarski w Iłży został zlikwidowany. Ostatnim mistrzem cechu był Stanisław Pastuszkiewicz zmarły w 1962 roku.
Garncarstwo było zawodem przechodzącym z ojca na syna , oprócz rodziny Pastuszkiewiczów (Stanisława, Franciszka) w okresie międzywojennym garncarstwem trudniły się rodziny:Ciepielewskich (Filip, Jan, Stefan, Konstanty), Kitowskich(Jan, Antoni, Wincenty)ponadto Józef Godzisz, Stanisław Kosiarski, Piotr Księżski, Stanisław Luba i inni.
Ostatnia tworzącą w Iłży garncarką była Jadwiga Kosiarska zmarła w 1994r ,której słynne Figurki Twardowskiego na księżycu i kogucie można było kupić w sklepach „Cepelii” na terenie całej Polski. Wraz z jej śmiercią Iłża stała się ośrodkiem wygasłym.
ZALOGUJ
