Na wystawie stałej w Muzeum Tradycji Szlacheckiej w Waplewie Wielkim zaprezentowane są wnętrza pałacowe, w nawiązaniu do oryginalnie zaaranżowanych przestrzeni z czasów dawnych właścicieli z rodziny Sierakowskich herbu Ogończyk i ich poprzedników. Wnętrza waplewskie emanują atmosferą siedziby szlacheckiej, której właściciele, zgodnie z ówczesnym duchem czasu, traktowali swój dom nie tylko jak rodzinne zacisze, ale także jak oazę polskości na terenie zajmowanym przez pruskiego zaborcę oraz namiastkę muzeum – instytucji podnoszącej poziom wiedzy o sztuce i kształtującej tożsamość narodową.

Sień nawiązuje w swobodny sposób do wnętrz sieni gdańskich. Prezentowane trofea myśliwskie, zarówno rodzime jak i egzotyczne, świadczące o przywileju polowań przysługującym ich właścicielom, zapraszają do siedziby szlacheckiej i rozpoczęcia zwiedzania od części reprezentacyjnej.

Pokój Bilardowy, będący jednym z trzech pokoi bawialnych, zaaranżowanych w amfiladzie, prezentuje meble przeznaczone do gier: stolik do gry w szachy i brydżowy z rozkładanym blatem. Bazując na przekazie Andrzeja Sierakowskiego, syna ostatnich właścicieli, ściany zostały udekorowane portretami rodzinnymi, które dzięki zasobom muzeum i darowi Izabelli Sierakowskiej-Tomaszewskiej, ostatniej z rodu Sierakowskich, wróciły do siedziby przodków. Jednym z cenniejszych portretów jest wizerunek Stanisława Sołtana, malowany przez wybitnego portrecistę Jana Chrzciciela Lampiego.

Sala Biała, pełniąca rolę salonu, eksponuje malarstwo europejskie. Obrazy przeróżnych twórców i gatunków malarskich rozwieszone w trzech rzędach zajmują całe ściany zgodnie z modą II połowy XIX w. Dzięki hojności ostatniej z rodu Sierakowskich ściany ozdobione są w większości płótnami pochodzącymi z dawnej kolekcji waplewskiej. Bogato dekorowane lustra o wielkich taflach szklanych przydają reprezentacyjnego charakteru, odpowiedniego do urządzania balów i uroczystych spotkań towarzyskich.

W Sali Gdańskiej, zgodnie z nadaną jej nazwą, eksponowane są przede wszystkim meble gdańskie, wyroby rzemiosła elbląskiego i szafy holenderskie, które niegdyś uchodziły za dzieła gdańskich rzemieślników. Odwołując się do idei ochrony gdańskiego rzemiosła, Maria z Sołtanów Sierakowska zainstalowała w miejscu drzwi prowadzących do Jadalni i Biblioteki fronty starych szaf gdańskich. Można tu także podziwiać oryginalny strop z 1896 r. i zabytkowy kominek z XVII w. pozyskany przez Sierakowskich z ratusza elbląskiego.

Salonik Rogowy jest przykładem pokoju urządzonego w stylistyce przełomu XVIII/XIX w. Ściany otrzymały obicie z tkaniny według wzorów z tego okresu, z którym korespondują meble utrzymane w podobnej estetyce. Wnętrzu patronuje postać Marianny z Granowskich Lubomirskiej, która wsparła Sierakowskich swoim spadkiem. W pokoju – wotum dla ciotki dobrodziejki – niegdyś prezentowano rzeźbę będącą jej podobizną oraz obrazy z jej zbiorów, spośród których ocalał wizerunek Chrystusa (eksponowany w saloniku).

W Jadalni, podobnie jak w Sali Gdańskiej, drzwi do Kredensu imitują drzwi wykonane niegdyś ze starej szafy gdańskiej. Ściany, zgodnie ze wspomnieniami domowników i gości przebywających w Waplewie, dekorowane są portretami królewskimi, które inspirowały biesiadujących do rozmów o chlubnej przeszłości Rzeczypospolitej. W pokoju eksponowane są cenne przykłady miśnieńskiej, wiedeńskiej i berlińskiej zastawy stołowej oraz oryginalne, adamaszkowe serwety stołowe z herbem Ogończyk.

Sypialnie Pani i Pana oraz Gabinet i Kancelaria zwana Zbrojownią mieszczące się w prywatnej części dworu, wyposażone są w sprzęty dnia codziennego. Dostrzegamy tu pościel ozdobioną koroną rangową przysługującą rodzinom hrabiowskim, komplety toaletowe, naczynia nocne, które wobec braku kanalizacji służyły codziennemu utrzymaniu higieny oraz przyborniki na biurko, kałamarze niezbędne podczas codziennej administracji majątkiem i dewocjonalia. Pokoje są dekorowane tapetami papierowymi utrzymanymi w stylistyce II połowy XIX wieku, zgodnie ze zmianami aranżacji wnętrza jakie dokonały się w pałacu waplewskim z okazji ślubu Adama Sierakowskiego z Marią Potocką z Krzeszowic. Wrażenia przytulności dodają dawne zdjęcia i portrety Sierakowskich i Lubomirskich z Przeworska, skąd pochodziła ostatnia właścicielka Waplewa Helena, żona Stanisława.

Skarbczyk, na podstawie sondażowych badań architektonicznych, uważany jest za relikt zamku obronnego z XVII w. Ze względu na powyższe zdecydowano o ekspozycji ścian z odsłoniętym wątkiem ceglanym. Ulokowano tu odnalezione po przebudowie z lat 70. XX w. oryginalne fragmenty posadzek kamiennych wykonane z wapienia olandzkiego, które wraz z archiwalnymi fotografiami posłużyły za wzorzec posadzek kamiennych w wyremontowanym pałacu. Eksponowany jest tu sepet z XVII w., służący do przechowywania kosztowności i dokumentów. Podarowany on został Andrzejowi i Zofii z Herburtów Sierakowskim jako prezent ślubny przez kuzynów Branickich.

W Bibliotece, w której niegdyś znajdowało się 11 szaf z 10.000 książek, rolę bibliotekarza pełnił brat właścicielki Adam Lew Sołtan – uporządkował księgozbiór tematycznie, przypisując każdemu działowi inny kolor naklejek. W zbiorach muzeum znajduje się kilka książek z czasów Antoniego Sierakowskiego z pieczątka własnościową. Obecnie budowany jest księgozbiór poświęcony zagadnieniom polskiej i obcej szlachty, na który składają się m.in.: herbarze, słowniki, monografie poświęcone wybranym rodzinom i rezydencjom, opracowania traktujące o ziemiaństwie, fenomenie dworu polskiego i wnętrzach siedzib szlacheckich.

W Oranżerii prezentowane są egzotyczne rośliny z obficie kwitnącą różą chińską. Sala wielofunkcyjna pełni rolę sali koncertowej podczas cykliczne odbywających się koncertów chopinowskich, przypominających pobyt w Waplewie Fryderyka Chopina w 1827 r.

Kuratorzy: Maciej Kraiński, dr Dobromiła Rzyska-Laube.