152 mm haubico - armata wz. 1937 (ML-20)
 W czasie wojny stanowiła uzbrojenie samodzielnych brygad artylerii ciężkiej. Była bardzo skuteczna w zwalczaniu artylerii przeciwnika, niszczeniu umocnień oraz ostrzale zgrupowań wojsk z dużej odległości. Pociski kalibru 152 mm ważyły od 43,5 kg do 48,78 kg i można je było wystrzeliwać na odległość do 17 300 m. Działo to pozostawało w uzbrojeniu przez wiele lat po wojnie.

37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1937
Szybkostrzelna (do 180 strz./min) armata przeciwlotnicza przeznaczona do zwalczania samolotów na wysokościach do 2500 m. W czasie wojny używana również do zwalczania czołgów. Do uzbrojenia weszła tuż przed wybuchem II wojny światowej w składzie samodzielnych dywizjonów, pułków, a później dywizji artylerii przeciwlotniczej.

85 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 (52-K)
Półautomatyczna (do 20 strz./min) armata przeciwlotnicza, przeznaczona do zwalczania samolotów na dużych wysokościach - do ok. 10 000 m. W czasie działań wojennych okazała się bardzo skuteczną bronią przeciwpancerną szczególnie chętnie używaną w walce z ciężkimi typami czołgów. Wchodziła w skład samodzielnych jednostek artylerii przeciwlotniczej (wspólnie z armatą kal. 37 mm). Na podstawie tej armaty opracowano działo czołgowe przeznaczone dla czołgu T - 34-85.

76,2 mm armata dywizyjna wz. 1942 (ZIS-3)
Jedna z najbardziej popularnych i powszechnie stosowanych armat II wojny światowej. Używana była jako armata wsparcia jak i przeciwpancerna. Wchodziła w skład pułków artylerii dywizji piechoty i samodzielnych oddziałów artylerii. Holowana była przez zaprzęg konny lub samochód ciężarowo-terenowy.

100 mm armata polowa wz. 1944 (BS-3)
Nazywana także 100 mm armatą przeciwpancerną wz. 1944. Sowiecka holowana armata, używana głównie jako broń przeciwpancerna, była przystosowana również do prowadzenia ognia pośredniego jako armata polowa. Produkowana w latach 1944 - 1951. W niewielkich ilościach użyta bojowo w końcowym okresie II wojny światowej (do zakończenia wojny wyprodukowano około 400 egzemplarzy). Jej skonstruowanie było reakcją na wprowadzenie przez Niemców w 1943 roku nowych typów wozów bojowych ("Tygrysów", "Panter" i ciężkich niszczycieli czołgów). 

Czołg T - 34-85 produkcji wojennej
Czołg T - 34 wszedł na uzbrojenie armii sowieckiej na początku 1940 r. Pierwsze wersje uzbrojone były w armatę kalibru 76 mm, która okazała się niewystarczająca gdy w roku 1943 Niemcy rzucili do walki silnie opancerzone i uzbrojone czołgi „Tygrys" i „Pantera". W odpowiedzi dokonano modernizacji T - 34 poprzez wymianę wieży i zamontowanie w niej armaty kalibru 85 mm. Tak uzbrojone czołgi pod oznaczeniem T - 34-85 pojawiły się na polu walki w 1944 r. W latach 50-tych uruchomiono ich produkcję w Polsce - od wersji wojennej różniły się jedynie zmodernizowaną armatę tego samego kalibru.

Wyrzutnia rakietowa BM - 13 „Katiusza"
Skonstruowana tuż przed wybuchem II wojny światowej została użyta bojowo po raz pierwszy w lipcu 1941 roku. Szybko zyskała uznanie jako skuteczny środek walki. Składa się z 16 prowadnic połączonych parami, z których wystrzeliwuje się pociski rakietowe M-13 o kalibrze 132 mm i ciężarze 42,5 kg. Wyrzutnie montowano na podwoziu samochodu ciężarowego Studebaker lub ZIS-6 (ta druga wersja znajduje się w naszym Muzeum)

Działo pancerne ISU-152
Ciężkie działo pancerne zbudowane na podwoziu czołgu ciężkiego IS i uzbrojone w haubico-armatę kal. 152 mm. Działa pancerne ISU wykazały wielką wartość bojową w walce z czołgami niemieckimi typu „Tygrys" i „Panter" dzięki czemu nazwano je „Zwierobojami".

Niemiecka lekka haubica polowa 105 mm (le.F.H.18)
Skonstruowana w okresie międzywojennym jako wersja rozwojowa pochodzącej z I wojny światowej haubicy le.F.H.16. Standardowy sprzęt niemieckiej artylerii polowej. Do holowania stosowano zaprzęg 6-konny lub ciągniki artyleryjskie. Oprócz typu podstawowego stosowano wersje zmodernizowane: 18M z hamulcem wylotowym i 18/40 z hamulcem wylotowym na lżejszej lawecie.