W zabytkowym parku, podobnie jak w całej Królikarni historia łączy się ze współczesnością. W otoczeniu drzew i krzewów tworzymy Park Rzeźby, w którym prezentujemy wybrane prace z obszernej kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie.

Historia Parku Rzeźby w Królikarni

Pałac Królikarnia już w XVIII wieku otaczał malowniczy ogród w stylu angielskim. Niestety w archiwach nie zachowały się dokumenty pozwalające na stwierdzenie, czy w jego przestrzeni znajdowały się także rzeźby. Na starych rycinach dostrzegamy tylko parę lwów, które strzegły wymurowanego nad wąwozem mostku.

Współczesny Park Rzeźby związany jest z wybitnym twórcą Xawerym Dunikowskim. Pałac zniszczony, podczas działań zbrojnych II wojny światowej, odbudowano z przeznaczeniem na muzeum jego prac. Otwarto je dla publiczności w 1965 roku w pierwszą rocznicę śmierci artysty.

Rzeźbą która jako pierwsza stanęła w plenerze było Fatum. Dusza odrywająca się od ciała, podarowana Muzeum przez przyjaciela Dunikowskiego – Antoine’a Cierplikowskiego. Ten słynny fryzjer i stylista jeszcze za swojego życia przygotowywał miejsce własnego pochówku. Pierwotnie kompozycja znajdowała się na cmentarzu w Gravigny. Następnie podjęto próbę montażu rzeźby na cmentarzu Passy w Paryżu, jednak ze względu na ciężar kompozycji zrezygnowano z jej wykorzystania. Ostatecznie, Dusza odrywająca się od ciała znalazła swoje miejsce w parku Królikarnia.

Projekty, które podejmowano w przeszłości, by w przestrzeń wokół muzeum wprowadzić kolejne rzeźby z różnorodnych przyczyn nie zostały zrealizowane. Zmiany w aranżacji i tworzenie współczesnego Parku Rzeźby w Królikarni rozpoczęły się w roku 2001, gdy monograficzne muzeum zostało przekształcone w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego.

Do kolekcji Xawerego Dunikowskiego dołączono wówczas zbiory rzeźby Muzeum Narodowego w Warszawie. Pozwoliło to na pokazanie takich obiektów, jak Pies Leona Edouarda Perrault’a, Tancerka Jekateriny Biełaszowej, Leżący Olgierda Truszyńskiego, Rodzina Geoffreya Armstronga. W Parku mogą być prezentowane rzeźby wykonane z trwałych materiałów, takich jak: granit, marmur i brąz (okresowo), które gwarantują dobry stan zachowania dzieł w zmiennych warunkach atmosferycznych, a także te, których ideą była prezentacja w plenerze, jak Dedal Krystyny Schwarzer-Litworni czy Horyzonty Magdaleny Wnuk-Więcek.

Codzienność Parku Rzeźby

Tworzenie Parku Rzeźby to stały proces. Niektóre obiekty z przyczyn konserwatorskich muszą opuścić park, a inne pozyskane m.in. przez donacje znajdują tu swoje ważne miejsce, tak jak kompozycje Marii Papy Rostkowskiej. Obecnie pracujemy nad projektem aranżacji rzeźb z ogrodu Marii i Bolesława Cybisów. Dzięki współpracy z Wydziałem Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki warszawskiej ASP mamy nadzieję sukcesywnie udostępniać je publiczności. Jedna z rzeźb z tego zespołu - Dzik Stanisława Komaszewskiego, już od kilkunastu lat prezentowana jest w przestrzeni parku.

Różnorodność okresów, w których powstały dzieła artystów reprezentujących sztukę i środowiska twórcze wielu krajów świetnie odzwierciedla bogactwo kolekcji Muzeum Rzeźby. Część rzeźb jest ustawiona na niskich postumentach by były dostępne dla wszystkich zwiedzających, w tym dzieci i osób niewidzących.

W Parku Rzeźby pojawiają się instalacje, które zapowiadają wystawy czasowe w pałacu. Zdarza się też, iż w jego przestrzeni organizowane są eskpozycje plenerowe.

Życiu sztuki towarzyszy obfitość fauny i flory. Poza licznymi gatunkami gniazdujących tu ptaków można obserwować wiewiórki, jeże czasami lisy, a także interesujące owady w tym pożyteczne pszczoły.