Ewa – rozumiana jako archetyp, biblijna, prastara matka, poszukiwana przez filozofów, antropologów czy nawet genetyków...

Wystawa opowiada o ewolucyjnej drodze naszej rodziny Hominidae (człowiekowatych). Celowo nie obrazuje jednak drzewa genealogicznego, bo każde nowe odkrycie zburzyło by je.

Główne postaci to dwie rekonstrukcje: 

• Sahelanthropus tchadensis – postać zrekonstruowana na podstawie czaszki, datowanej przez odkrywców na 6–7 mln lat temu. Postać stoi na tle swojego naturalnego środowiska, w trawach przypominających rozległe sawanny. Istota ta - małpa, musiała chronić się jeszcze w konarach drzew, ale dietę roślinną ubogacała coraz częściej w białko zwierzęce, podkradając je drapieżnikom.
• Homo neanderthalensis – gatunek człowieka, który wyewoluował w Europie, około 300 tys. lat temu, niewiele różniący się od Homo sapiens. Krępy, silny, o wielkich wałach nadoczodołowych i bardzo mocnej żuchwie. Ukazany jest na tle paleośrodowiska plejstocenu (epoki lodowcowej), odziany w skóry, z charakterystycznymi dla siebie artefaktami: w prawej ręce trzyma oszczep z grotem krzemiennym, w lewej – nóż prądnicki. U stóp leżą głazy krzemienne, a na skórze pięściak, rdzeń, wióry i ostrza. 

Pomiędzy tymi postaciami w artystycznej wizji ukazane są wizerunki tych gatunków naszej rodziny, o których coś wiemy. 

Wystawa obrazuje obecny stan wiedzy naukowej na temat ewolucji człowieka, choć nastrój oraz brak opisów stwarza dobry grunt do emocjonalnego przeżycia i medytacji. Uzmysławia długą drogę ŻYCIA, którego zaledwie jesteśmy ogniwem, a nasz pobyt na tej planecie to jedynie ułamek sekundy w całych dziejach Ziemi.

Kurator i autor wystawy: Ewa Budziszewska-Karwowska
Oprawa graficzna i konsultacja naukowa: Andrzej Boczarowski
Rzeźbiarskie wykonanie modeli hominidów: Marta Szubert