Ulokowane zazwyczaj były na galerii lub balkonie, albo po jednej lub obu stronach sali męskiej. Pierwsze wzmianki o oddzielnych modlitewniach dla kobiet pojawiły się w XIII wieku. Najstarsza pochodzi z 1213 r. i dotyczy synagogi w Wormacji (Niemcy). W XIV wieku kobiety modliły się na galeriach w synagogach Półwyspu Iberyjskiego (Hiszpania). Od XVI wieku galerie dla kobiet stały się integralną częścią synagog włoskich. W tym samym czasie zaczęły być dostawiane także do bóżnic polskich.

W budowanych później synagogach (dotyczy to także synagogi włodawskiej) jednocześnie z korpusem sali męskiej budowano oddzielne pomieszczenia dla kobiet. Lokalizacja owej części nie była ściśle określana. Wynikała z uwarunkowań takich jak wielkość terenu przeznaczonego pod budowę oraz uzależniona była od względów architektonicznych. Dlatego też nie przywiązywano większej wagi zarówno do wystroju jak i wyposażenia babińców. Musiały mieć jedynie niezależne wejście z zewnątrz i być połączone z salą główną w taki sposób, żeby kobiety nie mogły być widziane ani słyszane przez zgromadzonych w synagodze mężczyzn. Stąd też połączenie między babińcami a salą męską ograniczano zwykle do niewielkich, gęsto zakratowanych okienek pozostawionych w ścianie dzielącej oba pomieszczenia.

Rozdzielenie miejsc w synagodze, tak zwana „mechica", czyli segregacja płci, skłania czasami do wniosku, iż w judaizmie kobieta uchodzi za istotę mniej godną szacunku i dlatego sadowi się ją w osobnym kącie. Stosowanie tej zasady wynika jednak z zupełnie innych powodów. Dla kobiety najważniejszy jest, bowiem dom. Od niej zależy nastrój w domu i wyczuwalna w nim atmosfera pobożności. W dłoniach matki spoczywa wychowanie potomstwa w tym duchu.

Skoro więc kobietę pochłaniają całkowicie jej zadania domowe i obowiązki matczyne, to musi być ona wolna od innego rodzaju funkcji i obowiązków religijnych. To powoduje, że nie ma ona w zwyczaju uczestniczyć z mężczyznami w publicznych nabożeństwach wspólnoty żydowskiej.