Dział etnograficzny

Sala I

Z tradycji ludowych regionu łęczyckiego

Tradycyjne rzemiosło i sztuka ludowa regionu łęczyckiego prezentowana jest na wystawie w formie opowieści o codziennym życiu rodziny wiejskiego kowala. W stylizowanych wnętrzach chałupy z początku XX w. wydzielone zostały trzy pomieszczenia: kuchnia, komora i pokój. Wypełniają je oryginalne meble oraz sprzęty i narzędzia, używane przy pracy w domu, w gospodarstwie i na polu.

Wyroby garncarskie, plecionkarskie, tkackie oraz zdobnicze pokazane jako wyposażenie izb, reprezentują poszczególne działy charakterystycznej dla regionu łęczyckiego twórczości ludowej. Fragment odtworzonego wnętrza kuźni jest okazją do prezentacji ludowego kowalstwa użytkowego i artystycznego.

Tradycyjne łęczyckie stroje ludowe, które mają na sobie postaci znajdujące się na wystawie, to ostatnie przykłady regionalnej odzieży. Łęczycki strój męski zaniknął przy końcu XIX w., strój kobiecy noszony był do 1914 r.

Sala II i III

Diabeł Boruta we współczesnych rzeźbach i legendach

Najpopularniejszy w Polsce diabeł Boruta ma, według legendy, swoją siedzibę w zamku łęczyckim. Muzeum w Łęczycy posiada największą w Polsce kolekcję rzeźb o treści demonicznej, która tworzona jest od połowy lat 50. XX w. i liczy obecnie ponad 400 eksponatów. W kolekcji dominują różne wyobrażenia diabła Boruty. Ich autorami są głównie ludowi artyści regionu łęczyckiego.

Na wystawie pokazanych jest blisko 200 rzeźb, przedstawiających najbardziej znane wcielenia diabła. Są to: Boruta szlachcic - panna zamku, Boruta czarny, usiłujący przewrócić XII -wieczną kolegiatę w Tumie, Boruta błotny, którego można spotkać na podłęczyckich łąkach, Boruta topielec mieszkający w wodach rzeki Bzury, Boruta w postaci sowy, który strzeże skarbów w lochach naszego zamku, tańczący Boruta wietrny czy Boruta fircyk – panek, spędzający czas w karczmach.

Sposób prezentacji rzeźb układa się w ilustracje najbardziej znanych opowieści o Borucie, a elementy wystawowej scenografii eksponują miejsca, w których toczy się ich akcja.

Na ekspozycji zobaczyć można także kolekcję unikalnych rzeźb, wyobrażających różne inne demony, które swego czasu mocno wpływały na życie mieszkańców regionu łęczyckiego, tj. dydki, południce, czarownice, strzygi, zmory. Na szczególną uwagę zasługuje największy w Polsce muzealny zbiór figur, przedstawiających tzw. błędne ogniki. W Łęczyckiem znane są jako „świcki- mierniki”.

Anna Dłużewska-Sobczak