Wystawa Obrraz 2 w Muzeum Narodowym w Szczecinie jest drugą, po ekspozycji w Muzeum Narodowym w Lublinie, wspólną prezentacją grupy Obrraz.

W jej składzie znajdziemy: Krzysztofa Gliszczyńskiego, Łukasza Huculaka, Sławomira Marca, Lecha Twardowskiego i Tomasza Zawadzkiego, artystów, dla których punktem wyjścia jest... obraz.

To pozornie oczywiste stwierdzenie ma podkreślić, że obraz jest zwykle punktem dojścia, a nie – jak w przypadku tej wystawy – raczej jego początkiem. Naturalnym nastawieniem wobec obrazu jest uznanie nadrzędności wykreowanego przez artystę świata, gdzie obraz stanowi jego medium. Tymczasem malowidła prezentowane w Muzeum Narodowym w Szczecinie są obiektami utworzonymi z refleksji i manipulacji przedmiotem, zwanym „obrazem”. Jako pewien byt materialny i trójwymiarowy, pozornie jest on przedmiotem dobrze oswojonym w kulturze. Przez wieki stanowił środek przekazu czegoś innego, był „oknem na świat”, zasłoną czegoś niewyrażalnego, symbolem nieujawnionego. Jednocześnie sam pozostaje zagadkowy jako przedmiot, prowokuje do działań, ukazujących go jako źródło artystycznego procesu.

Lech Karwowski

Krzysztof Gliszczyński – w pracy twórczej wykorzystuje element nawarstwiania jako procesu zmiany istoty rzeczy w określoną formę, którą odzyskuje, oddzielając ją za pomocą cięcia od zwartej powierzchni. Krótkie nacięcia w formie żłobienia ukazują to, co pod spodem; a odzyskany, oddzielony od podłoża materiał, zostaje użyty ponownie. Artysta stara się uchwycić samonapędzającą siłę malarstwa poprzez formę zawartą w obrazie oraz w obiektach towarzyszących całemu procesowi. Twórca poddaje malarstwo wszelkim procesom uwalniania i wyłaniania z kontrolowanego chaosu. 

Krzysztof Gliszczyński urodził się w 1962 roku. Uzyskał dyplom w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademia Sztuki) w 1987 roku. Tytuł profesora otrzymał w 2011 roku. Aktualnie zajmuje się malarstwem, rysunkiem, obiektem oraz tworzy prace wideo. Jest także stypendystą DAAD w Worpswede z 1992 roku, Fundacji Pollock-Krasner w Nowym Jorku w 2000 roku, Miasta Sopot, Marszałka Województwa Pomorskiego, ZAIKS w Warszawie. Do tej pory otrzymał nagrody: Bielska Jesień '93, Festiwal Malarstwa w Szczecinie '96, III Triennale Sztuki Pomorskiej w PGS w Sopocie w 2017 roku.

Łukasz Huculak – jako jedyny w grupie zdaje się wychodzić od malowidła jako okna na to, co widzialne, choć przez obraz odmienione, czyli od obrazu jako iluzji. Ostatnie jego prace ujawniają jednak „przestrzenny” potencjał jednolitej barwnie płaszczyzny. Teoretycznie płaska jest jednocześnie nieokreślona głębią, cieniem, w jego bezkresie gubi się wzrok. Wychodząc początkowo od świata przedmiotów w metafizycznie uogólnionej przestrzeni dochodzi do bezkresu makro- czy mikroprzestrzeni, gdzie wolno rotują nieokreślone biomorfy, niczym kwantowe fluktuacje.

Łukasz Huculak urodził się w 1977 roku. Jest stypendystą Ministra Kultury, Rządu Bawarii oraz został laureatem Festiwalu Malarstwa w Szczecinie i Festiwalu Malarstwa Bielska Jesień. Obecnie prowadzi pracownię malarstwa na Wrocławskim ASP. Bywa kuratorem i publikuje teksty o sztuce. Jest także członkiem Wrocławskiej Akademii Młodych Uczonych i Artystów, a także komitetu redakcyjnego Roczników Sztuki Śląskiej. Autor wystaw dotyczących cielesności i śmiertelności (Late Symptoms of Death, Psychopomp, W głębi obrazu), środowiska naturalnego (Heliotropie, Sopra Minerva, Science / Fiction, Aurora, La force des plantes), procesów o czarownictwo (Inkantacje, Nietota) i historycznych kontekstów modernizmu (Migracje, Detale / Przestrzenie).

Sławomir Marzec – w pracy koncentruje się na refleksyjnym doświadczeniu wizualności na poziomie powstawania określonych form uważności. Jest to rodzaj praktycznej, doświadczalnej postfenomenologii hermeneutycznej. Pojęcie energii jest jednym ze słów-kluczy niezbędnych do interpretacji jego twórczości. Według Marca sztuka to nieustające poszukiwania bezprzedmiotowej istoty, jaką jest niematerialna energia, którą emanuje płaszczyzna malowidła.

Sławomir Marzec urodził się 1962 roku w Lublinie. Jest absolwentem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, na której jest obecnie profesorem. Praktykuje malarstwo, rysunek, instalację, fotografię przetworzoną, performance i film. Autor ponad 100 wystaw indywidualnych (m.in. MCSW Radom, Galeria Foksal, MN w Lublinie, CSW Warszawa, CRP Orońsko). Autor przeszło 250 publikacji z pogranicza teorii i krytyki sztuki (wieloletni recenzent nowojorskiego „NYArts” i londyńskiego „Contemporary”). Opublikował również pięć książek m.in. Zabobony sztuki.

Lech Twardowski – jego obrazy to właściwie monumentalne, wielowarstwowe rozbudowane instalacje, absorbujące otaczającą przestrzeń, czasem jedynie wyglądające jak zwykłe obrazy. Można powiedzieć, że tak naprawdę to eksplozje energii, wyłaniającej się z kontrastu między tłem a rozpryskującymi się smugami farby – jeśli uwzględnimy, że podział na tło i „coś na tle” jest tu czysto umowny.

Lech Twardowski urodził się w 1952 roku. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu). W 1983 wyjechał do Paryża; w 1995 powrócił do Wrocławia. Uprawia malarstwo, instalacje i performance. W swojej twórczości wykorzystuje różne techniki i media, współpracuje z muzykami, interesuje się przestrzenią teatralną. Jego obrazy i obiekty znajdują się m.in. w zbiorach Musée d’Art Moderne w Paryżu, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, w kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych oraz w zbiorach prywatnych w Polsce i za granicą.

Tomasz Zawadzki – jego obrazy wyglądają jakby „wrosły” w miejsce ekspozycji. Czy pojawiły się tam przez odsłanianie warstw ukrytych pod tynkiem lub farbą, czy jako przedłużenie istniejących niegdyś w ścianie w futryn i ram, czy też jako echa wcześniejszego wyposażenia i ekspozycji? Drążą swoje wnętrze, by w poszczególnych warstwach odnaleźć wcześniej implementowane treści. Tworzy zestawy prac, będące swego rodzaju zapisem kolejnych etapów doświadczeń w procesie nieustannego konstruowania malarskiego znaku.
Tomasz Zawadzki urodził się w 1956 roku. Mieszka i pracuje w Lublinie oraz Warszawie. Obecnie jest profesorem na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i fotografią. Jego prace znajdują się w zbiorach m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi; Muzeum Narodowego w Lublinie; Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu; Muzeum Ziemi Chełmskiej Kolekcja Galerii 72 w Chełmie; Museum Modern Art Hunfeld (Niemcy); Gutenberg Museum Mainz (Niemcy); Centrum Sztuki Studio w Warszawie; Galeria El w Elblągu; Galeria Labirynt w Lublinie; Lubelskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych; Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych.

Kurator: Lech Karwowski
Współpraca kuratorska: Magdalena Lewoc, Natalia Sara Skorupa