Wzniesiony około 1742 roku dla rodziny Bielińskich według projektu Józefa Fontany. W roku 1799 stał się własnością rodziny Zamoyskich. Przebudowany przez Konstantego Zamoyskiego w latach 1897-1914. We wnętrzach pałacowych zachował się autentyczny wystrój z przełomu XIX i XX wieku w stylu Drugiego Cesarstwa.

Sień pałacowa

Położona na osi budynku, nieco mroczna, z kamienną posadzką i pięknym dębowym obramieniem drzwi wejściowych, urządzona dębowymi, XIX-wiecznymi sprzętami w typie barokowych mebli gdańskich (stoły, fotele i szafki) i neorenesansowymi ławami zwanymi cassapanca. Wiszą tu dwie duże kopie: z prawej „Polowanie na dzika” według flamandzkiego malarza Fransa Snydersa, z lewej portret konny Augusta III Sasa według oryginału Louis de Silvestre'a z 1718 roku. Drzwi po lewej prowadzą na reprezentacyjną klatkę schodową.

Klatka schodowa

Prowadzi na reprezentacyjne pierwsze piętro pałacu. Zdobiona bogato sztukateriami, wyłożona marmurami, z neorokokową balustradą, wykonaną w warszawskim zakładzie Władysława Gostyńskiego. Ściany szczelnie wypełniają obrazy oprawne w złocone ramy. Przeważają wśród nich portrety rodzinne, np. Tomasza i Katarzyny, Jana „Sobiepana” i Marii Kazimiery Zamoyskich oraz biskupa Jana Zamoyskiego, malowane w latach 90. XIX wieku. przez Józefa Buchbindera na wzór dawnych obrazów i grafik. Są portrety królewskie – Augusta II Mocnego wedługg Louis de Silvestre'a, Marii Leszczyńskiej i jej męża Ludwika XV oraz Henryka III Walezego ustanawiającego order Ducha Świętego. Wśród kopii rzeźbiarskich – „Mojżesz” według Michała Anioła.

Gabinet Hrabiego Konstantego Zamoyskiego

Zwany też pokojem Bielińskich, od wiszących tu XVIII-wiecznych portretów tej rodziny.

Największy z nich, przedstawiający marszałka wielkiego koronnego Franciszka Bielińskiego, jest zapewne dziełem Louis de Silvestre'a, nadwornego malarza Sasów. Na wprost wejścia, nad XIX-wiecznym francuskim biurkiem, zamykanym cylindrycznie, wisi najstarszy obraz w zbiorach kozłowieckich – pejzaż ze starożytnymi ruinami pędzla Oswalda Harmsa z 1672 roku, nieco niżej, z prawej, obraz o podobnej tematyce, włoskiego malarza Giovanniego Paola Panniniego z około 1750 roku. Na tej samej ścianie, pod sufitem, portrety Wazów: Zygmunta III, Władysława IV i Jana Kazimierza oraz dwie podobizny Marii Ludwiki Gonzagi. Naprzeciw nich portrety Czartoryskich.

Niżej rysunek znakomitego francuskiego malarza François Gérarda z 1804 roku, przedstawiający Zofię Zamoyską z synami Konstantym i Władysławem, a przy tejże ścianie, należący być może do niej, fortepian pionowy zwany żyrafą (Wiedeń, początek XIX wieku).

Sypialnia Hrabiego Konstantego Zamoyskiego

W sypialni hrabiego znajdują się głównie portrety jego najbliższych: rodziców – Jana i Anny z Mycielskich (po obu stronach wnęki), babki – Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej (największy; wg oryginału Józefa Grassiego z 1799 roku) i jej brata – księcia Adama Jerzego Czartoryskiego (nad drzwiami; według W. Lesseur-Lesserowicza), kuzynki Konstantego Zamoyskiego – Pelagii z Zamoyskich primo voto Rembielińskiej secundo voto Branickiej (znakomita kopia pięknego portretu F. X. Winterhaltera), a przede wszystkim samego hrabiego i jego żony Anieli z Potockich Zamoyskiej, namalowane przez Leopolda Horowitza w 1877 roku. Między oknami intarsjowana sekretera (Niemcy, Würzburg, około połowy XVIII wieku). Na lewo od łóżka szafka na cygara i biurko-kantorek. Przed łóżkiem angielski potrójny stolik, tzw. dumb waiter („niemy kelner”), ze srebrami i platerami z wytwórni angielskich i rosyjskich.

W prawym narożniku sypialni, za parawanem, kącik toaletowy – umywalnia, a na niej zastawa łazienkowa z porcelany czeskiej (wytwórnia Fischer-Mieg w Brezowej, druga połowa XIX wieku), malowanej na wzór japońskiej porcelany Imari.

Łazienka I

Z sypialni hrabiego przez korytarzyk i podest bocznej klatki schodowej przechodzimy do łazienki. W korytarzyku mijamy po prawej popiersie i portret Anny z Mycielskich Zamoyskiej, drzwi do skarbca i do sypialni hrabiny. Łazienka jest jedną z sześciu, urządzonych podczas przebudowy na przełomie XIX i XX wieku.

Wtedy to warszawska firma „Sikorski i Kurcewski" zainstalowała wodociąg i kanalizację i wyposażyła pałac w wanny, armatury i kolumny do grzania wody. Za piecem, w narożniku pomieszczenia, znajduje się toaleta z angielską muszlą klozetową, zdobioną motywem kwiatów chryzantemy. Na umywalni francuski fajansowy komplet toaletowy (Sarreguemines, koniec XIX wieku) oraz sakwojaż, którego wyposażenie, opatrzone herbami Zamoyskich Jelita, znajduje się w szufladzie tegoż mebla. Największy i najcenniejszy obraz to „Wieńczenie poety”, namalowany przez Wilhelma Kotarbińskiego w Rzymie w 1881 roku.

Salon Mały

W czasach Bielińskich mieściła się tu kaplica, przed wojną pokój najstarszego syna właścicieli. Obecne wyposażenie nawiązuje do stanu z początku XX wieku. Wśród obrazów zdobiących ściany przeważają kopie arcydzieł malarstwa europejskiego. Nad drzwiami do łazienki „Książę Henryk Lubomirski jako Amor” według Angeliki Kauffmann, a dalej zgodnie z ruchem wskazówek zegara: „Zuzanna w kąpieli” według J. B. Santerre'a, „Król Karol I Stuart i królowa Henrietta” według szkoły Van Dycka, niżej „Maria z Dzierżanowskich Czartoryska i Cecylia Beydale”, „Amor i Psyche” według François Gérarda, „Okropności wojny” według Rubensa, niżej „Danae” według Tycjana, „Dziewczyna z listem” według Greuze'a, „Sen Antiope” według Correggia i na dole portrety Konstantego, Andrzeja, Jana i Władysława Zamoyskich. Pod oknem stoi włoski pianomelodicon z końca XIX wieku – instrument do mechanicznego odtwarzania muzyki, w witrynie zaś srebra z różnych wytwórni europejskich oraz kryształowa zastawa z francuskiej huty Baccarat (4. ćwierćwiecze XIX wieku) – jedna z dwóch pozostałych po Zamoyskich (zachowało się 6 karafek i 55 kieliszków).

Sypialnia Hrabiny

Do 1930 roku pełniła funkcję sypialni kolejnych pań na Kozłówce, później zamieszkali ją Jadwiga i Aleksander Zamoyscy. Portret zbiorowy pędzla Sebastiana Norblina przedstawia Stanisława i Zofię Zamoyskich z sześciorgiem starszych dzieci. We wnęce nad łóżkiem wisi Wielka Święta Rodzina" według Rafaela, na bocznych ścianach portrety rodziców Konstantego Zamoyskiego, Anny Sapieżyny i Franciszka Mycielskiego. Obok pieca portret siostry Anieli Zamoyskiej - Janiny z Potockich Potockiej (według Pantaleona Szyndlera).

Meble dziewiętnastowieczne: pośrodku francuski stół z lat 70. wykładany porcelanowymi płytkami, przy nim delikatne neorokokowe krzesełka, również neorokokowy szezlong (firma Jansen, Paryż) i stoliki do robót ręcznych, między oknami szafki-lodówki (firma Józef Sawicki, Warszawa). Najpiękniejszy kominek w pałacu zdobi zegar francuski (J. Ardavani, Paryż) z miniaturą Zofii Zamoyskiej. Na podłodze perski kobierzec Tabriz z początku XX wieku z motywem drzewa życia.

Salon Czerwony

Jest to najbardziej reprezentacyjne, największe (114 m2) i najwyższe (9 m) pomieszczenie w pałacu. Trzy porte-fenetre prowadziły niegdyś na nie istniejący dziś taras ze schodami do ogrodu. Okna i drzwi zdobią haftowane lambrekiny i kotary z czerwonego aksamitu, a w rogu stoi olbrzymi piec z biało-niebieskich kafli, jeden z trzech wykonanych na specjalne zamówienie. Konstanty Zamoyski zgromadził tu – „ku pokrzepieniu serc” w latach narodowej niewoli – wizerunki polskich królów i hetmanów. Nie zapomniał też o chwale własnego rodu, umieszczając w najokazalszym wnętrzu portrety ordynatów i ordynatowych zamojskich. Z dwóch wielkich kompozycji poświęconych hetmanowi Janowi Karolowi Chodkiewiczowi „Pożegnanie Chodkiewicza z żoną przed wyprawą chocimską” namalował w roku 1808 Józef Oleszkiewicz, zaś obraz „Śmierć Chodkiewicza pod Chocimiem” jest przypisywany Franciszkowi Smuglewiczowi. Naprzeciw okien para portretów: hetmana i kanclerza Jana Zamoyskiego, twórcy ordynacji zamojskiej i potęgi rodu oraz jego czwartej żony Barbary z Tarnowskich.

Centralne miejsce w salonie zajmują dwie półkoliste kanapy (firma L. Mergenthaler, Warszawa). Na francuskich intarsjowanych szafkach w stylu Ludwika XV stoją kopie rzeźb antycznych – „Zapaśnicy” i „Umierający Gal”, a na szafkach narożnych porcelanowe figurki Chińczyków z kiwającymi się głowami. Przy fortepianie amerykańska pianola z przełomu XIX i XX wieku. Jest to przystawka, która odtwarza na fortepianie lub pianinie muzykę zakodowaną na perforowanej taśmie papierowej.

Salon Biały

Salon bardziej kameralny, zwany też Pokojem Gobelinowym od stojących tu niegdyś mebli.

Dwa największe obrazy to kopie portretów zbiorowych Zamoyskich – na jednym (według Angeliki Kauffmann) kanclerz Andrzej Zamoyski z dziećmi: Anną, Aleksandrem i Stanisławem, na drugim (według François Gérarda) Zofia Zamoyska z synami Konstantym i Władysławem. Oryginały obu spłonęły w 1939 roku w Pałacu Błękitnym.

Na uwagę zasługują francuskie meble z 2. połowy XIX wieku w stylu Ludwika XV: dwie witryny zdobione brązami z warsztatu E. Garniera, szafki intarsjowane, dekorowane brązami z motywem lwiej skóry, biurko wykładane markieterią, wykonane przez francuskiego ebenistę Beforta Młodszego, specjalizującego się w kopiowaniu mebli A.Ch. Boulle'a. Krzesła (firma Jansen, Paryż) stanowiły niegdyś wyposażenie kaplicy.

W witrynach zgromadzona jest porcelana z różnych wytwórni europejskich z XVIII, XIX i XX wieku, przedmioty oddane przez społeczeństwo polskie na Fundusz Obrony Narodowej w 1939 roku (złoty krzyżyk relikwiarzowy, para pierścieni, kamea z Hermanem i Dorotą) oraz inne drogocenne bibeloty (Chinka z chryzantemami z kości słoniowej, agatowy dzik z firmy Fabergé).

Gabinet Hrabiego Adama Zamoyskiego

Pierwsze z pomieszczeń apartamentu południowego. Ozdobą tego pokoju jest biało-złoty piec z herbem Jelita, wykonany na specjalne zamówienie na wzór pieców rokokowych, kominek zaś to powtórzenie kominka z pałacu wersalskiego z 1781 roku. Na wprost wejścia dwa portrety Zofii Zamoyskiej – ten z prawej powstał prawdopodobnie w warsztacie François Gérarda na początku XIX wieku. Obok lustra portret rodziców Stanisława Augusta – Konstancji i Stanisława Poniatowskich, a nad drzwiami do Salonu Białego wizerunek samego króla (oba wg Bacciarellego). Wśród mebli wyróżniają się: dziewiętnastowieczna francuska szafka w stylu Ludwika XV, kolbuszowska praska z nastawą w formie sekretarzyka, sekretera z wypisaną intarsją datą – 1716. Na kominku zegar paryskiej firmy Martenot w typie wyrobów Boulle'a i para francuskich empirowych kandelabrów, na szafce przy drzwiach popiersie słynnej w XIX wieku aktorki francuskiej – Rachel. W rogu pokoju puchar ofiarowany Adamowi Zamoyskiemu na pamiątkę pobytu w Detroit w roku 1928.

Sypialnia Hrabiego Adama Zamoyskiego

Sypialnia urządzona dla II ordynata w dawnym reprezentacyjnym apartamencie gościnnym. W alkowie portrety rodziców Adama Zamoyskiego – Stanisława i Róży z Potockich, nad nimi kopia obrazu Van Dycka – Jan Grusset Richardot z synem oraz wizerunki Konstantego i Anieli Zamoyskich malowane przez Leona Biedrońskiego.

Nad łóżkiem portret starszego syna Adama Zamoyskiego i ostatniego właściciela Kozłówki – Aleksandra, namalowany w 1918 roku przez Marcelego Krajewskiego. Komplet mebli pochodzi z 1930 roku z warszawskiej fabryki Z.Szczerbińskiego. Na lewo od alkowy portrety Cecylii z Zamoyskich Lubomirskiej (według F.X. Winterhaltera) i Stanisława Zamoyskiego w mundurze kawalera maltańskiego. Pod nimi kopia zegara firmy Balthazar, wykonanego dla Ludwika XVI do jego sypialni w Wersalu. Nad kanapą w stylu Ludwika Filipa podobizna księżnej Izabeli z Flemingów Czartoryskiej (według Kazimierza Wojniakowskiego), powyżej portrety: Pietro Strozziego – marszałka Francji, Prokopa Jana Granowskiego, Teresy z Zamoyskich Czapskiej i Konstancji z Czartoryskich Zamoyskiej. Nad drzwiami do korytarzyka wizerunek królowej Marii Leszczyńskiej. Na komodzie z brązami w formie lwich skór kopia rzeźby antycznej „Wenus przykucniętej”.

Pokój Egzotyczny

Pokój Egzotyczny to niewielkie pomieszczenie urządzone w stylu orientalnym.

Zgromadzono tu XIX-wieczne sprzęty z Dalekiego i Bliskiego Wschodu oraz europejskie wyroby, inspirowane sztuką orientalną, np. japoński wazon w typie Imari, chińskie porcelanowe kandelabry i waza z grupy zwanej famille rose czy niemieckie naśladownictwo biało-niebieskiej porcelany chińskiej. Wśród mebli prawdziwy rarytas – fotel z przełomu XIX i XX wieku projektu Carla Bugattiego, inkrustowany kością i masą perłową, okładany blachą miedzianą.

Korytarzyk prowadzi z Sypialni Adama Zamoyskiego na boczną klatkę schodową i do Salonu Białego. Po prawej stronie stoi XVIII-wieczna szafa, intarsjowana w motywy kwiatów i ptaków. Nad nią portret ostatniej właścicielki Kozłówki, Jadwigi z Brzozowskich Zamoyskiej z trojgiem dzieci: Adamem, Marią i Andrzejem, namalowany w 1941 roku przez  G. Orłowskiego.

Łazienka II

Łazienka należąca do apartamentu południowego. Zachowało się jej oryginalne wyposażenie – wanna, kolumna do grzania wody, bateria. Podłoga i ściany tego pomieszczenia wyłożone są kafelkami znanej, działającej do dziś firmy Villeroy & Boch. Najokazalszy mebel to wspaniała mahoniowa umywalnia z kryształowym lustrem i marmurowym blatem, wyposażona w zlew z uchylaną misą, wysuwany bidet i wysuwane naczynie do mycia nóg. W rogu, za kotarami znajduje się angielska muszla klozetowa.

Pokój Kredensowy

W Kozłówce, podobnie jak w wielu rezydencjach, kuchnia była umieszczona poza budynkiem pałacowym, w oficynie południowej. Potrawy przenoszono dziedzińcem do pomieszczenia zwanego kredensem. W pałacu Zamoyskich znajdowały się dwa kredensy - górny i dolny. Z dolnego podgrzane już potrawy przewożono windą do górnego, gdzie układano je na półmiskach, dekorowano i wnoszono do położonej obok jadalni. W odtworzonym górnym kredensie prezentowane są naczynia kuchenne i fragmenty zastaw stołowych, m.in. berlińskiej, z białej porcelany, z lat 1913-1914, szklanego serwisu herbowego Zamoyskich i austriackich sreber herbami Habsburgów wiedeńskiej firmy J. C. Klinkosch z około 1900 roku.

Jadalnia

Zgodnie z obowiązującym w XIX wieku kanonem Jadalnia jest urządzona w ciemnym i ciężkim stylu barokowym.

Na wprost okien stoją dwie szafy gdańskie z przełomu XVII i XVIII wieku, wypełnione porcelanowymi i srebrnymi naczyniami stołowymi. Gdańskie, choć nieco późniejsze, są również wyplatane krzesła (XVIII wiek) oraz rzeźbione krzesła przy stole (XIX wiek). Stół, bufet i rama lustra nad kominkiem mają być – według tradycji – weneckie. Na bufecie fragment szklanego serwisu herbowego Zamoyskich, liczącego pierwotnie 154 sztuki oraz osiemnastowieczne talerze i waza do zupy z Miśni.

Na stole cztery figurki przedstawiające Fortunę i Pokój z porcelany berlińskiej, złocony komplet do piwa i takież puchary toastowe. Dekorację kominka stanowi osiemnastowieczny zegar w typie boulle'owskim, drugi zegar, szafkowy (firma Maple, Londyn, początek XX wieku), stoi obok bufetu.

Nad szafami kopie portretów Sobieskich (według J.Triciusa): króla Jana III z synem Jakubem i Marysieńki z córką Teresą Kunegundą. Nad drzwiami sceny z mitu o Heraklesie. Na stole, nakrytym dla dwóch osób, naczynia porcelanowe z zastawy berlińskiej z lat 1913–1914, kryształowe karafki i kieliszki z francuskiej huty Baccarat oraz srebrne sztućce wiedeńskiej firmy J. C. Klinkosch z około 1900 roku.

Biblioteka

Urządzona w stylu angielskim, z dębowymi, oszklonymi szafami, opatrzonymi herbami Jelita Zamoyskich i Pilawa Potockich. Księgozbiór liczy około 6700 woluminów, w tym 572 starodruki, najstarsze z XVI wieku. Tematycznie jest bardzo zróżnicowany, obejmuje dzieła z zakresu religii, filozofii, historii, prawa, nauk ścisłych i rolnictwa, słowniki i encyklopedie, podręczniki, książki dla dzieci, przewodniki i baedekery, literaturę klasyczną i lżejszą beletrystykę, zbiory kartograficzne i roczniki czasopism (m.in. prawie kompletny zbiór „Biblioteki Warszawskiej” z lat 1841–1914, kilkadziesiąt roczników francuskiego periodyku „Revue des Deux Mondes” czy pisma dla pań „La Mode Illustreé” i „Bluszcz”). Pośrodku stół do karambola (firma Trotschel, Warszawa), nad nim potrójna lampa naftowa z początku XX wieku. Na kominku popiersie wybitnego polityka i działacza gospodarczego Andrzeja Zamoyskiego dłuta Marcelego Guyskiego z 1869 roku. W przeciwległym rogu popiersie hetmana Jana Zamoyskiego.