Historia to nasza pamięć, która czasami bywa ulotna albo płata nam figle. Powtarzamy to, co pamiętamy, snujemy opowieści, czasami je spisujemy dla siebie lub dla potomności. Żeby zatrzymać / uchwycić  wspomnienia, można je osadzić na przedmiotach, budynkach czy fotografiach. Wtedy te obiekty niosą historie razem z nami.

Bywa też tak, że inni – dodają do tych samych rzeczy swoje osobiste tropy, ślady i myśli. Na skrzyżowaniu takich prywatnych reminiscencji zakotwiczonych w przedmiotach, na które codziennie pada nasz wzrok, tworzy się historia. Ale nie taka, którą ważne wydawnictwo opublikuje w dwunastu tomach oprawionych w safian, nie taka, której telewizja poświęci cykliczny program publicystyczny w godzinach dobrej oglądalności, nie taka, jaka stanie się kanonem dla maturzystów. To mikrohistoria. Wcale nie mniej ważna.

Wystawa stała „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie” opowiada historię wielokulturowej, włókienniczej Łodzi z perspektywy codziennego życia jej mieszkańców. Losy bohaterów ukazane są na przestrzeni XIX i XX w. na tle zdarzeń historycznych i społecznych. Inspiracją dla tych mikrohistorii były rodzinne wspomnienia, pamiętniki i wywiady, będące zapisem historii mówionych najstarszych mieszkańców Łodzi. Ta wielonarracyjna opowieść rozpoczyna się w 1895 r., losami Florentyny Bennich, matki znanego łódzkiego fabrykanta, a kończy w 1985 r. historią pani Haliny Klimy, emerytowanej nauczycielki rosyjskiego. W trakcie zwiedzania poznamy m.in. losy pracujących w fabryce Poznańskiego Olszyckich, zobaczymy, jak wyglądało codzienne życie wielodzietnej żydowskiej rodziny Chaji i Abrama Pierników, zajrzymy do pracowni krawieckiej pana Liberskiego i PRL’owskiego mieszkania milicjanta Kondraciuka.

Różnorodne ludzkie losy, wzloty i upadki, radości i trudy życia codziennego oraz barwna galeria postaci. Narrację spaja wspólny wątek – włókienniczy obraz Łodzi, transformacja dynamicznie zmieniającego się miasta, które determinowało życie jej mieszkańców.

W każdym z pięciu domów zlokalizowanych na terenie Łódzkiego Parku Kultury Miejskiej (dawniej: Skansen Łódzkiej Architektury Drewnianej) – obok rekonstrukcji wnętrz mieszkalnych i rzemieślniczych z danego okresu – znajdują się pomieszczenia kontekstu odnoszące ukazane mikrohistorie do szerszych realiów życia w Łodzi.

Dla osób zainteresowanych warunkami życia w Łodzi w XIX i XX wieku przygotowany został zestaw artykułów. Dotyczą one zagadnień gospodarczych, społecznych i kulturowych, wpływających na codzienność mieszkańców miasta.

Zespół kuratorski: Anna Dąbrowicz, Damian Langner, Zofia Snelewska-Stempień

Współpraca merytoryczna: Agnieszka Bohdanowicz, Marcin Gawryszczak, Andrzej Jankowski, Agnieszka Wojciechowska-Sej

Teksty: Agnieszka Wojciechowska-Sej

Zespół scenograficzny pod kierunkiem Mai Pawlikowskiej:
Magdalena Gonera, Tomasz Rolniak, Michał Trzeciak

Aranżacja pokojów kontekstu: Filip Appel

Reżyseria światła: Artur Frątczak

Produkcja wystawy: Beata Bocian, Aleksandra Kmiecik, Paulina Kowalczyk, Karolina Melon.

Patronat: Polskie Towarzystwo Historii Mówionej, Łódzka Organizacja Turystyczna, TVP Kultura

Partner wystawy: kwiaciarnia Flowers box