Wyzwania związane z byciem artystą w Polsce Ludowej wyznaczają początek i koniec wystawy. W opresyjnych późnych latach 40. XX wieku, kiedy kultura kształtowała się według ideologicznego schematu, Stażewski szukał sposobów wyrażenia swojego zaangażowania w sztukę abstrakcyjną stawiając sobie za zadanie narodową odbudowę. W latach 80. jego działalność była zgodna z kulturowymi przejawami opozycji, mimo że był postacią wychwalaną przez oficjalne kręgi. Przez wszystkie lata Stażewski był artystą niestrudzenie pomysłowym, zawsze zaangażowanym w pytania o cel i efekty sztuki. W latach 60. badał współczesne idee dotyczące ucieleśnionej percepcji, tworząc reliefy i environmenty, aby zachęcić widzów do poczucia doświadczenia widzenia. W latach 70. jego twórczość wykazywała bliskie pokrewieństwo z nowymi nurtami minimalizmu, sztuki konceptualnej i tekstowej, obejmując niektóre z najsłynniejszych polskich dzieł sztuki XX wieku, w tym Kompozycję pionową nieograniczoną, dziewięć kolorowych wiązek światła rzucanych przez reflektory wojskowe na nocne niebo nad Wrocławiem w 1970 roku. W późniejszych latach tej samej dekady badał psychologiczne efekty koloru, łącząc w swoich artystycznych eksperymentach psychiczne i fizyczne przestrzenie wewnętrzne.

Wystawa Henryk Stażewski. Późny styl czerpie ze zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi i Muzeum Narodowego w Warszawie oraz innych kolekcji prywatnych i publicznych, prezentując najszerszy od co najmniej 30 lat przegląd dzieł Stażewskiego. Wystawa stanowi powrót artysty do instytucji, jaką jest Muzeum Sztuki w Łodzi, w której tworzeniu odegrał kluczową rolę jako jeden z założycieli Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej w latach 30. XX wieku. Internacjonalizm był zawsze uważany przez Stażewskiego za cnotę, nawet wtedy, gdy Polska była odcięta od świata przez politykę o ograniczonych horyzontach.

Na wystawie znalazły się także rzadko prezentowane dotąd prace, m.in. szkice artysty do paneli propagandowych na Wystawę Ziem Odzyskanych we Wrocławiu w 1948 roku, kopia suprematystycznego obrazu Kazimierza Malewicza z 1915 roku wykonana przez Stażewskiego w latach 60. oraz wysublimowany bezprzedmiotowy projekt, który stworzył na wystawę w warszawskiej galerii-mieszkaniu prowadzonej przez Andrzeja i Emilię Dłużniewskich w Warszawie w stanie wojennym w 1982 roku.

 David Crowley