Galeria twórczości Pawła Gajewskiego to jedyna w kraju wystawa prac tego artysty, a hrubieszowskie muzeum jest jedyną w Polsce instytucją, która prowadzi badania naukowe nad jego życiem i twórczością, czego efektem było opublikowanie w 2016 r. katalogu pt. „Malarstwo Pawła Gajewskiego w zbiorach Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie” (publikacja została dofinansowana ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego).

Paweł Gajewski urodził się na ziemi hrubieszowskiej, w miejscowości Drogojówka, 18 grudnia 1889 r. Był absolwentem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, uczniem Wojciecha Weissa, doskonałym pedagogiem związanym ze środowiskiem lwowskim, krakowskim, zamojskim, hrubieszowskim, sopockim, warszawskim i gdańskim. Intensywnie zajmował się również mozaiką, ceramiką i snycerką. Wraz z bratem Szczepanem zakładał i prowadził na ziemi hrubieszowskiej Społeczne Szkoły Przemysłu Ludowego, gdzie z sukcesami praktykowano tkactwo, rzeźbę i garncarstwo. II wojna światowa dotkliwie doświadczyła nie tylko samego malarza (był więźniem obozów koncentracyjnych), lecz również znaczną część jego dorobku twórczego (duża ilość dzieł zagrabionych, zaginionych, rozproszonych, zniszczonych), w związku z tym kolekcja dzieł Pawła Gajewskiego ma dla hrubieszowskiego muzeum szczególną wartość historyczną, kulturową i artystyczną.

Na wystawie prezentowanej we wschodniej oficynie budynku ukazane są obrazy olejne przedstawiające głównie portrety, a pośród nich portret rodzinny pt. „Rodzina robotnicza”, będący dziełem nacechowanym niezwykłymi emocjami i charakteryzującym się wyjątkowym nastrojem. Bardzo ciekawy stylistycznie i odznaczający się bogatą symboliką jest cykl okazałych prac, stworzony w 1928 r., przedstawiający trzy z pór roku („Wiosna”, „Lato”, „Jesień”). Zdobione drewnianymi, malowanymi na złoto ramami wykonanymi przez Pawła Gajewskiego dzieła przyciągają uwagę. Można tu również zobaczyć portret Marii du Chateau – ostatniej właścicielki dworku, który obecnie jest siedzibą muzeum. Obraz w formie kwadratu oprawiony jest w misternie rzeźbioną motywami roślinnymi ramę. Postać kobiety ukazana jest w dość rzadkim i wymagającym od artysty dobrego warsztatu ujęciu, mianowicie w pozycji siedzącej skierowana całym ciałem na wprost do widza. Gajewskiemu udało się zachować nienaruszoną głębię perspektywiczną modelowaną dobrym światłocieniem i nienaganną kolorystyką.