Zaistniały wewnątrz umysłu obraz widzianego świata, znacząco różni się od prostej projekcji, która wytwarza się na wewnętrznej błonie siatkówki oka. Wyjęte z czaszki oko, poprzez swoją fizyczną budowę, przepuszcza promienie światła do jego wnętrza i niczym projektor kinowy – tworzy obraz na tylnej jego ściance. Okazuje się jednak, że elementy, które dostrzega posiadacz oka, mogą zmieniać się w zależności od zgromadzonej wiedzy i zdobytych kompetencji. Dwie osoby oglądające ten sam kadr czy wycinek rzeczywistości, będą go odczytywać i rozumieć w dwoisty sposób. Może to dotyczyć zarówno wizualnego rozpoznania jak i emocjonalnego odczuwania. Widzenie nie zawsze musi równać się rozumieniu, ale zawsze związane jest z czuciem i przeżywaniem widzianego.

Patrząc – wpadamy w sieć niebezpośrednich, zakamuflowanych komunikatów, które oddziałując na ciało, oddziałują również na odbiorcę – doświadczamy wizualnego spotkania. W konsekwencji reakcja na obraz czy dzieło sztuki, może być dokładnie taka sama, jak reakcja na rzeczywiste zdarzenie: może powodować łzy, śmiech czy złość. Odbiorca znajduje się na zwycięskiej pozycji: obdarza obiekt swoim spojrzeniem i w zależności od chęci, w wybrany przez siebie sposób, przyjmuje pakiet informacji. To widz staje się tutaj kreatorem – homo faber – który zarządza momentem poznania, otwiera bądź zamyka się na wizualny komunikat, poddając się grze z dziełem i samym sobą, dopuszcza najlepsze dla siebie przeżywanie chwili.

Jeśli naszą uwagę skoncentrujemy na dostrzeżeniu koloru, to zauważymy pewne nienamacalne, a jednak wyraziste uczucia. Pojawiające się wrażenia, mają często charakter fizyczny,  ponieważ nasze oczy, badając oczywisty urok koloru, rejestrują również jego haptyczne właściwości. Tym samym, poza wizualnymi doznaniami, możemy odczuwać także dużo bardziej złożone i fizyczne impresje. Głęboką radość i satysfakcję, innym razem kłucie czy szczypanie oczu, przypominające drażnienie podniebienia pikantnym sosem, a to znowu ukojenie bądź ostre zimno, jakbyśmy dotknęli kawałka lodu. Kolor może wyglądać chropowato, kłująco, ślisko, może zachęcać do dotykania, głaskania, albo odstręczać, odstraszać czy drażnić. Nawet powierzchowne wrażenia barwne mogą stać się silnym, wewnętrznym rozemocjonowaniem, które odpowiednio podsycone, może dotrzeć do najgłębszych warstw i zakamarków jednostki.

Co czujesz patrząc?

Kinga Popiela

Kinga Popiela (ur. 1991, Kalisz) Mieszka i pracuje w Poznaniu.

Dyplom magisterski obroniła na Wydziale Malarstwa Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu w pracowni prof. dr hab. Dominika Lejmana i prof. dr hab. Andrzeja Pepłońskiego. W 2022 roku obroniła pracę doktorską pt.: „Postpictor. Ciało narzędziem”.

Jej pole zainteresowań dzieli się na dwa obszary. Pierwszy to część twórcza i wizualna: obrazy i prace na papierze, które stanowią przestrzeń do myślenia o geście, kolorze, skali obrazu oraz jego wpływie na odbiorcę. Pracuje głównie w obszarze abstrakcji geometrycznej, którą łączy z ekspresją ciała. Część druga jej zainteresowań to próba obserwacji i analizy procesu twórczego oraz wszelkich zagadnień mu towarzyszących: wpływu otaczającego świata na jednostkę, potencjalność pogłębiania procesu twórczego oraz możliwości poszerzenia umiejętności manualnych poprzez ćwiczenia fizyczne oraz rozwój samoświadomości. Postępy w tym obszarze publikuje w formie tekstów oraz prac naukowych.

Laureatka Nagrody Prezydenta Miasta Kalisza w kategorii Sztuk Wizualnych (Kalisz, 2021), 27. Przeglądu Malarstwa Młodych PROMOCJE (Legnica, 2017) oraz Festiwalu Art&Fashion Forum Powered by Grażyna Kulczyk (Poznań, 2014). Wyróżniona w 13. Konkursie im. Gepperta (Wrocław, 2020).

Swoje prace pokazywała na wystawach zbiorowych i indywidualnych w Polsce oraz za granicą, m.in. w: Galerii Bielska BWA, Galerii Sztuki Wozownia w Toruniu, Fundacji im. Stefana Gierowskiego w Warszawie, Galerii Wizytującej w Warszawie, Galerii BWA Wrocław Główny, Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu czy Galerii Labirynt w Lublinie.