Ekspozycja poświęcona jest wielkim ssakom, które żyły na terenach Polski w czwartorzędzie, podczas plejstocenu nazywanego często epoką lodowcową. W ciągu około 2,5 mln lat, czyli w dość krótkim czasie, jak na geologiczną skalę, doszło do kilku gwałtownych, następujących po sobie ochłodzeń i ociepleń klimatu o globalnym zasięgu. Wpłynęły one zarówno na rozwój świata roślin i zwierząt, jak również na kształtowanie się rzeźby terenu oraz linii brzegowej mórz. Podczas ochłodzeń na obszarach górskich tworzyły się lodowce, a w wyższych szerokościach geograficznych powstawały lądolody, które powoli rozprzestrzeniały się daleko na południe. Wraz ze zmianami klimatu odbywały się wędrówki zwierząt i migracje roślinności. W osadach plejstocenu zachowało się wiele szczątków roślin i zwierząt, a wśród nich liczne kości dużych ssaków, które pozwalają zrekonstruować te dramatyczne zmiany środowiska przyrodniczego. Zmiany, na co chcemy szczególnie zwrócić uwagę, wydarzyły się wielokrotnie i doszło do nich w sposób samoistny – bez jakiegokolwiek wpływu człowieka!

Na wystawie prezentowane są szczątki ssaków, pochodzące z różnych stanowisk Polski (także z Mazowsza!), zarówno z okresów lodowcowych, jak i międzylodowcowych. Wśród reprezentantów fauny zimnolubnej, typowej dla okresów zlodowaceń, zobaczyć można m.in. fragmenty szkieletów mamuta (Mammuthus primigenius), nosorożca włochatego (Coelodonta antiquitatis), prażubra (Bison priscus) i renifera (Rangifer tarandus). Uzupełnieniem wystawy jest eksponowana w drugim gmachu muzeum czaszka jelenia olbrzymiego (Megaloceros giganteus).

Zwierzęta ciepłolubne, typowe dla okresów międzylodowcowych – cieplejszych niż czasy współczesne, są na wystawie reprezentowane przez: szczątki słonia leśnego, jednego z największych na świecie słoniowatych (Palaeoloxodon antiquus), którego szkielet został wydobyty podczas prac ziemnych przy ul. Leszno w Warszawie (Historia znalezienia warszawskiego słonia leśnego we wspomnieniach dr. Gwidona Jakubowskiego); czaszkę nosorożca leśnego (Dicerorhinus kirchbergensis), wydobytą z koryta Wisły w rejonie Siekierek (jedną z 4 zachowanych na świecie!); oraz czaszkę i kości tura (Bos primigenius), gatunku, który dotrwał do czasów historycznych, a ostatni osobnik padł w Puszczy Jaktorowskiej w roku 1627.