W usytuowanej na piętrze reprezentacyjnej sali ratusza prezentowana jest kolekcja cennych portretów dawnych właścicieli Rawicza. Obrazy przedstawiają: założyciela miasta Adama Olbrachta Przyjmę-Przyjemskiego, Aleksandra Mikołaja ze Sztemberga Kostkę, Stanisława Kretkowskiego, Jana Kazimierza Sapiehę, fundatorkę Ratusza Katarzynę Agnieszkę Sapieżynę i Jana Nepomucena Mycielskiego oraz króla Jana III Sobieskiego. Są to dzieła pochodzące z XVII (anonimowego autora) i XVIII wieku (Gottloba Siegemunda Knoefvela, Carla Siegemunda Knoefvela i Zachariasa Zieglera). Większość obrazów tej kolekcji powstała na zamówienie ostatniego właściciela Rawicza – Mycielskiego.

Portret Tytusa Działyńskiego to kopia słynnego obrazu namalowanego w 1861 roku przez Leona Kaplińskiego, należącego do zbiorów Biblioteki Kórnickiej Polskiej Akademii Nauk; malarstwo olejne na płótnie, obraz w drewnianej złoconej ramie z ornamentem roślinnym, należał do kolekcji rodowych pamiątek Czartoryskich z Sielca Starego.
Adam Tytus Działyński (1796-1861) herbu Ogończyk – hrabia, potomek jednego z najstarszych rodów rycerskich i magnackich na Pomorzu oraz w Wielkopolsce, działacz polityczny i kulturalny, bibliofil, mecenas sztuki, twórca jednej z najcenniejszych narodowych kolekcji rękopisów i starodruków, wydawca źródeł historycznych do dziejów Polski. Urodził się w Poznaniu, zdobył wykształcenie humanistyczne, przyrodnicze i politechniczne na uniwersytetach w Berlinie, Paryżu, Pradze. W 1826 roku odziedziczył dobra rodowe złożone z 31 miejscowości. W Kórniku rozpoczął gromadzenie narodowych pamiątek oraz tworzenie arboretum. Ożenił się z Celestyną Zamoyską, z którą miał sześcioro dzieci: Elżbietę, Jana Kantego, Jadwigę, Marię, Cecylię i Annę. Za udział w powstaniu listopadowym władze pruskie przejęły cały jego majątek, a rodzina przez kilka lat przebywała na wygnaniu w Galicji. Po procesie sądowym i powrocie do Wielkopolski Działyński przebudował zamek kórnicki w stylu angielskiego neogotyku i oficjalnie zainaugurował w nim działalność prywatnej instytucji spełniającej funkcje kulturalne, muzealnicze i naukowe. Przez kilka kadencji był posłem Koła Polskiego na sejm pruski w Berlinie. Współzałożyciel Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, należał do Towarzystwa Przemysłowego w Poznaniu. Do śmierci w 1861 roku pozostawał wierny idei pracy organicznej i umacniania polskości w społeczeństwie Wielkopolan.

Portret Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej jeden z licznych wizerunków „matki rodu Zamoyskich”, uważanej w kręgach arystokratycznych za najpiękniejszą Polkę przełomu XVIII i XIX stulecia; obraz XIX-wieczny, należący do kolekcji rodowych pamiątek Czartoryskich z Sielca Starego, namalowany według oryginału J. Grassiego; malarstwo olejne na płótnie, obraz w drewnianej pozłacanej ramie zdobionej kartuszem herbowym.

Zofia z Czartoryskich Zamoyska (1778-1837) – polska arystokratka, działaczka społeczna i publicystka. Urodziła się w Warszawie, a dorastała w Puławach. Jej matką była Izabela z Flemmingów Czartoryska, słynna „pani na Puławach”, prekursorka polskiego muzealnictwa, natomiast ojcem książę Adam Kazimierz Czartoryski, generał ziem podolskich, komendant Szkoły Rycerskiej i poseł na Sejm Czteroletni. Na warszawskich salonach wyróżniała się ponoć oryginalną urodą, którą zaakcentował także autor portretu. W 1798 roku poślubiła Stanisława Kostkę Zamoyskiego (XII ordynata na Zamościu), z którym doczekała się dziesięciorga dzieci. Jej synowie brali udział w powstaniu listopadowym. Wychowywała także osieroconego przez matkę księcia Adama Konstantego Czartoryskiego, późniejszego właściciela dóbr jutrosińskich i dubińskich. Była współzałożycielką warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności oraz pełniła funkcję prezeski Towarzystwa Muzycznego. Sama skomponowała muzykę do „Śpiewów historycznych” Juliana Ursyna Niemcewicza, była również bohaterką jego utworów poetyckich. W 1825 roku napisała „Rady dla córki” – zbiór porad dotyczących dobrego wychowania, życia rodzinnego, budowania relacji towarzyskich, dedykowany jej córce Jadwidze, przyszłej żonie Leona Sapiehy.  Przez całe życie podróżowała po Europie, m.in. do Paryża, Genewy, Drezna, Brukseli i Wiednia. Zmarła na gruźlicę 1837 roku we Florencji i została pochowana w miejscowym kościele Santa Croce.