Zwiedzanie Muzeum rozpoczyna się od wejścia na ozdobiony ażurową, drewnianą balustradą ganek, a z niego prosto do sieni.

Sień

Wnętrze sieni wyłożone zostało tapetą w jasnym, pastelowym kolorze. Została wykonana w Anglii w oparciu o wzory z końca XIX wieku. Na wprost wejścia stoi barokowa intarsjowana szafa na kulistych nogach z 2 połowy XVIII wieku. W oknach zawieszono tiule i welury, wykonane współcześnie we Francji na maszynach. Uwagę zwracają przymocowane do ścian liczne trofea myśliwskie, mniejsze i większe poroża jeleni, wyprawiona głowa dzika, dawniej będące chlubą polującego pana domu. Posadzka w sieni wykonana została z tzw. „wazówki” – dwukolorowego wapienia olandzkiego z charakterystyczną żyłkowaną strukturą. W wieku XVII i XVIII wapień z wyspy Olandii (Szwecja) trafiał do Polski jako balast statków, które wiozły na eksport polskie zboże, a następnie był używany przez naszych praktycznych przodków jako materiał posadzkowy.

Pokój kredensowy i jadalnia

Z sieni przechodzimy do pomieszczenia składającego się z dwóch części – pokoju kredensowego i jadalni. Kuchni w dworze nie było, mieściła się ona w oficynie, znajdującej się tuż obok, a posiłki donoszono, unikając w ten sposób zapachów i zagrożenia pożarem. Przy wejściu po lewej stronie znajduje się szafa grająca z płytami metalowymi z ok. 1890 r. Na ścianach zawieszone liczne grafiki, większość z nich przedstawia sceny z życia dworu wiejskiego, np. Świąt Bożego Narodzenia, kolędowników i inne…

Pokój gościnny

Pokój gościnny, nazywany też pokojem rezydenta, usytuowanym po lewej stronie jadalni w alkierzu. Tradycją właścicieli dworów była staropolska gościnność, która przekładała się nie tylko na obfitość wydawanych posiłków, ale przede wszystkim na akceptację przedłużającej się wizyty gościa, nawet do kilku lat. Wyjątkowym rezydentem, otaczanym szacunkiem i szczególną opieką był uczestnik powstań niepodległościowych, pułkownik Michał Kuszel. Mieszkał on we dworze za czasów Neopolda Rekowskiego.

Salon

Największym, reprezentacyjnym pomieszczeniem dworu jest salon. Z jego okien widać wjazd główny i klomb w kształcie serca z różami piennymi w centrum. Goście wchodzili do salonu z sieni. Dominują tutaj meble z 2 poł. XIX w, w stylu Ludwika Filipa. Ściany wypełniono obrazami, w większości pejzażami pochodzącymi z kolekcji prywatnej.

Pokój pani

Z salonu przechodzimy do znacznie skromniejszego pokoju Pani. Na uwagę zasługuje damski sekretarzyk, na którym umieszczono zdjęcie ostatniej właścicielki, Gabrieli Rekowskiej. Obok za parawanem, znajduje się umywalnia: szafka z marmurowym blatem i zamocowanymi nad nimi półeczkami na przybory toaletowe. Na blacie z czerwonego marmuru można podziwiać komplet, składający się z miski, dzbana i mydelniczki, zdobionych w stylu art deco. Pomiędzy oknami umieszczono toaletkę z lustrem i szufladami.

Pokój dziecięcy

W sąsiedztwie pokoju Pani, znajduje się pokój dziecięcy, wyposażony w zabawki z początku XX wieku. Po lewej stronie przy wejściu stoi mała szafa „pensjonarka”, służąca do przechowywania bielizny dla dzieci. Wyżej na półce postawiono fotografie dzieci państwa Rekowskich, Franciszkę i Stasia. Przy ścianie znajduje się łóżeczko dziecięce, pomiędzy oknami w przedszkolnej szafie podziwiać można dawne zabawki. Znajduje się wśród nich porcelanowa zastawa i mebelki do pokoju dla lalek, dwustronnie malowane żołnierzyki. Jest też kolorowy koń na biegunach, wózek dla lalek, a nawet ówczesny wynalazek zwany „laterna magica” lub „magiczne oko”, czyli rzutnik na świeczkę z wymiennymi szklanymi płytkami, na których utrwalono bajki. Na stole, znajdującym się na środku pokój, można znaleźć dawne liczydło, kredki, ołówki, zeszyty, książeczki oraz zabawkę „idzie kominiarz po drabinie”. Przy ścianie po prawej stronie, obok łóżka dla niani i szafy na garderobę możną podziwiać czarny wózek dziecięcy na wysokich kołach. Na łóżkiem znajduje się wielkoformatowy rysunek „Znalezienie Chrystusa w świątyni” z 1900 roku. Ściany zostały ozdobione tapetą w słonecznym kolorze z motywami kawiatowymi o nazwie „Medway”.

Pokój pana

Ostatnie pomieszczenie, które zwiedzamy, to pokój Pana, który był zarówno sypialnią i pokojem do pracy. Wyposażony w piękną sekreterę z nadstawką, wykonaną prawdopodobnie w Anglii w XVIII wieku. W narożu, we wnęce umieszczono szafę myśliwską na strzelby. Wyeksponowano w niej m.in. dubeltówkę na kapiszony z końca XVIII, dubeltówkę z mechanizmem Lafaucheux z lat 30. XIX wieku oraz dubeltówkę o współczesnej konstrukcji. Na podłodze leży trofeum myśliwskie – skóra z dzika, a na ścianach wiszą poroża jeleni.