Ekspozycja KOSTIUM CIAŁO prezentuje ponad czterdzieści kostiumów z wyjątkowej kolekcji zbiorów muzealnych muzeum Starego Teatru MICET. Wybór materiałów dotyczy związków pomiędzy kostiumem projektowanym przez scenografa, a aktorem tworzącym postać na scenie. Aktor, scenograf, reżyser muszą się spotkać w procesie twórczym, by inscenizowane dzieło miało spójny artystyczny charakter.

Dla aktora kostium jest częścią tworzonej postaci, pomaga mu personalizować charakter, jego psychologię, używać ciała jako narzędzia dramatu. Aktor w kostiumie czuje się pewniej, jest bliżej granej przez siebie postaci, lepiej ją rozumie. Może się kostiumem schować, może budować przestrzeń do gry między sobą, a postacią; też przestrzeń do dialogu z partnerem.

Na wystawie zaaranżowano kostiumy według trzech głównych tematów: kostium historyczny zamykający ciało w konwencji gorsetów i skodyfikowanych ruchem gestów; kostium określający postać w opresji władzy politycznej czy społecznej; kostium z rysem psychologicznym dla postaci poszukującej własnej tożsamości.

Wystawa jest próbą pokazania możliwości tropienia wewnętrznych procesów na styku kostium–ciało-emocje. Dla kostiumów historycznych nawiązujących do epoki w jakiej rozgrywa się akcja sztuki, taką możliwość stwarza śledzenie krojów ubrań, formy stelaży podtrzymujących suknie, długości i objętości rękawa, wygląd kołnierza lub dekoltu, wielość aplikacji, koronek, pereł, a także samo płótno. Miary, proporcje, materie tworzą kostium historyczny. Dla ciała jest on więzieniem, bo ukrywa prawdę o ciele przez ograniczenie emocji i ruchu.

Kostiumy postaci poddanych opresjom społecznym ulegają różnym zniszczeniom przez nacięcia, darcia, nadpalenia, przebarwienia, ich forma historyczna czy współczesna jest zdekonstruowana. W ubraniach zapisane są historie zdarzeń przeżytych: gwałty, mordy, rewolucje, chaos.

Dla postaci poszukujących własnych tożsamości istotnym jest gra pomiędzy tym co odkryte,  i tym co zakryte w ciele. W krojach kostiumu spotykamy estetyczne przekroczenia wykorzystujące wzorce kultury masowej, subkultur, nieokreśloność płci. Emocjonalny dialog prowadzony jest poprzez kolory i desenie ubrań, stosowanie fetyszy i malowanie ciał. W sztuce teatru nagie ciało aktora też jest kostiumem. Krystian Lupa określa ciało jako palimpsest, w którym zapisane jest „uwikłanie w wielopostaciowy proces figuracji i transgresji”.

Na wystawie prezentowane są dwa fragmenty nagranych przedstawień: „Factory 2” Krystiana Lupy (2008 ) i „Mewa” Antona Czechowa w reżyserii Pawła Miśkiewicza (2011).

Na zdjęciu fragment kostiumu Gertrudy (rola Teresy Budzisz – Krzyżanowskiej) ze spektaklu „Tragiczna historia Hamleta księcia Danii” (W. Szekspir. / projekt kostiumu – Jerzy Skarżyński, Lidia Minticz, reżyseria – Andrzej Wajda, 1982). Projekt grafiki: Kaja Gliwa.