Kiedy w pierwszej połowie XIX w. upowszechniła się planowa gospodarka leśna, w pejzażu polskiej wsi pojawiły się osady leśne. Były to zagrody lokowane blisko miejsc, którymi mieszkający tam leśniczy mieli zarządzać.

Nasze założenie składa się z typowych budynków dawnych leśnictw z terenów Puszczy Sandomierskiej. Ekspozycja zorganizowana jest wokół leśniczówki, która od lat 30. XIX w. (kiedy ją wybudowano) była siedzibą leśnictwa Biedaczów zwanego Zerwanką. Lasy te należały (aż do 1944 r.) do Zarządu Lasów Ordynacji Łańcuckiej hr. Potockich. W tamtych czasach miejsce pracy zarządcy było jednocześnie domem, gdzie mieszkała cała jego rodzina. Z ganku wchodziło się do sieni, z sieni na lewo do kancelarii. Tam urzędował leśniczy, przyjmował ważniejszych interesantów, np. kupców drewna spoza majątku. Przez okno – przy szerokim parapecie – załatwiał zaś sprawy z włościanami czy robotnikami leśnymi. Ci stali na zewnątrz na płaskim drewnianym podeście i stamtąd odbierali kwity i podpisywali papiery. W jadalni toczyło się życie rodzinne i towarzyskie, domownicy spożywali tam wszystkie posiłki, dzieci odrabiały i pobierały lekcje, kupcy drewna byli podejmowani przez gospodynię poczęstunkiem. Przy dużym stole przebierano leśne owoce, obierano grzyby. Z sieni na prawo wchodziło się do pokoi prywatnych (dwóch dużych, narożnych oraz trzeciego – mniejszego), dalej korytarz prowadził w głąb domu – do kuchni i spiżarni. Na werandzie stały koszykowe meble, a drewniana podłoga wyłożona była dziczą skórą. Pod nią – w czasie okupacji – był wykop, schowek, w którym przechowywano m.in. nadajnik radiowy.

Przy leśniczówce stoi obiekt o niezwykle oryginalnej architekturze – wyłuszczarnia szyszek z Dąbrówek. Pochodzi z dawnej Dyrekcji Lasów Ordynacji Potockich i został tam wybudowany dla pozyskiwania nasion. Na górnej kondygnacji suszono szyszki transportowane windą przez otwór nad wejściem głównym. Dolną część budynku przeznaczono do przechowywania nasion w workach lub beczkach. Co ciekawe, wyłuszczarnia ta jest jedynym takim obiektem w Polsce.

W obrębie założenia uwagę zwracają także stajnia z Przecławia i stodoła z Leżajska. Stajnia została wzniesiona w przysiółku Podlesie, należącym do rewirów leśnych rodziny Reyów z Przecławia. Chowano w niej konie i krowy. Zwierzęta stanowiły kiedyś bardzo ważny aspekt życia codziennego leśnictw: stanowiły w zasadzie jedyną siłę pociągową, a także były żywicielami rodziny leśniczego. Prowadzenie gospodarstwa wymagało także odpowiednich budynków do przechowywania plonów i sprzętu rolniczego, takich jak stojąca obok stodoła z Leżajska. Zabudowania leśnictw służyły w nierozdzielnym zakresie zarówno rolnictwu, jak i gospodarce leśnej. W osobnych pomieszczeniach stajni znajdziemy również narzędzia służące szkółkarstwu, pozyskiwaniu żywicy, ścinaniu i zrywce drzew.

Kolejny ciekawy obiekt w leśnictwie to suszarnia runa leśnego z Pateraków. Budynek suszarni powstał w połowie l. 30. XX w. i wchodził w skład zabudowań leśnych rewiru Pateraki. Pierwotnie w budynku suszono szyszki w celu uzyskania nasion. W 1950 r. budynek przejęła Państwowa Centrala Leśnych Produktów Niedrzewnych „Las”. Nowy zarządca przystosował obiekt do przyjmowania oraz przetwarzania runa leśnego, głównie suszenia borówek, suszenia i solenia grzybów, a także przetwarzania ziół, roślin leczniczych, igliwia czy żywicy.

Uwagę przyciąga także stojący nieopodal suszarni niewielki trak z Brzózy Stadnickiej napędzany silnikiem spalinowym, służący do cięcia pni na tarcicę.

W skład leśnictwa wchodzą:

• leśniczówka z Zerwanki (lata 30. XIX w.),
• suszarnia (wyłuszczarnia) szyszek z Dąbrówek (1869 r.),
• suszarnia runa leśnego z Pateraków (lata 30. XX w.),
• stodoła z Leżajska (I poł. XX w.),
• stajnia z Przecławia (lata 30. XX w.),
• spichlerzyk z Zerwanki (lata 30. XX w.),
• piwniczka z Zerwanki (ok. 1931 r.),
• wychodek z Zerwanki (lata 30. XX w.),
• trak z Brzózy Stadnickiej (lata 60.–70. XX w.).