Alina Ślesińska (1922-1994) przez długi czas była rozpoznawana dzięki urodzie, starannie podkreślanemu podobieństwu do Brigitte Bardot, noszeniu ubrań od francuskich projektantów i jeżdżeniu po Warszawie początku lat 60. XX wieku żółtym sportowym Renault. Tymczasem za granicami Polski ta rzeźbiarka odniosła niebywały międzynarodowy sukces; jej „Propozycje dla architektury” pojawiały się w paryskich galeriach obok prac Eero Saarinena i André Bloca, a Oscar Niemeyer zapraszał ją do współpracy w Brasílii. O tej niezwykłej kobiecie do dziś krąży wiele plotek, mitów i konfabulacji, w zalewie których toną rzetelne informacje i obiektywne opinie.

Prezentowany w Muzeum Rzeźby w Królikarni wycinek twórczości Aliny Ślesińskiej związany z projektowaniem i kształtowaniem przestrzeni fascynuje nas na wielu płaszczyznach. Zestawienie modeli rzeźbiarskich i rysunków artystki pochodzących z okresu 1960-1989 rzuca nowe światło na jej sposób pracy z przestrzenią. Udowadnia, że jej dziedzictwo obejmuje znacznie więcej niż obiegowe „osiem gipsów”, a kreatywne zaangażowanie w tym obszarze nie wygasło wraz z przeminięciem sławy artystki. Ślesińska, uczennica Xawerego Dunikowskiego, przekraczała granice pomiędzy rzeźbą a architekturą. Robiła to w sposób wizjonerski i budzący często wiele kontrowersji. W jednym z wywiadów powiedziała: „Dlaczego domy mają być zawsze pudełkami? Rzeźbiarz powinien im nadać bardziej zindywidualizowane kształty, wpływać na wizje miast. Współczesną rzeźbę wyobrażam sobie jako sztukę użytkową. Funkcjonalną rzeźbą może być architektura”.

Jej propozycje do dziś silnie i bezpośrednio oddziałują na wyobraźnię odbiorców, poszerzają horyzonty projektantów, atakują modernistyczną hierarchię specjalistów. Ślesińska kreowała przestrzenie łączące ludzi, otwierające nowe perspektywy, zaskakująco ściśle wpisujące się w ideę „Formy Otwartej” Zofii i Oskara Hansenów.

Wystawa „Alina Ślesińska. Szkice przestrzeni” jest efektem prowadzonego od 2022 roku wieloletniego projektu wystawienniczo-badawczego poświęconego polskim rzeźbiarkom. Jego celem jest budowanie podstaw do zdystansowanej, opartej na faktach, życzliwie krytycznej analizy ich postaw i twórczości.