Ignacy Witz to wszechstronny artysta, który ilustrował m.in. „Słonia Trąbalskiego” Juliana Tuwima, „Pampilio” Ireny Tuwim czy „Uciekł lew” Stanisława Wygodzkiego. Jego prace pojawiały się w dziełach Mikołaja Gogola, Czingiza Ajtmatowa oraz Ilfa i Pietrowa. Współpracował z wieloma wydawnictwami, takimi jak „Iskry” czy „Nasza Księgarnia”, a także tworzył teksty o grafice książkowej. W jego twórczości znajdziecie połączenie humoru z głęboką refleksją nad światem. Ta wystawa to wyjątkowa okazja, aby odkryć jego satyryczne spojrzenie na rzeczywistość oraz niepowtarzalny styl.

Młode lata
Ignacy Witz urodził się w 1919 roku we Lwowie. W młodości ukończył Państwowy Instytut Sztuki i związany był z lwowskim ugrupowaniem Artes (1929-1936), które czerpało z nowatorskich nurtów, takich jak konstruktywizm, kubizm i surrealizm. Witz był wielkim zwolennikiem awangardy, wierząc, że jej twórczość miała rewolucyjny charakter.

Twórczość przed wojną
Już w latach 30. XX wieku Witz zajmował się satyrą i karykaturą, tworząc dla lwowskich czasopism „Kontratak” i „Omnibus”. W swojej twórczości łączył sztukę z zaangażowaniem polityczno-społecznym, widząc w karykaturze mocny środek wyrazu.

Życie i twórczość podczas wojny
Podczas II wojny światowej Ignacy Witz angażował się w tworzenie antyhitlerowskich karykatur, współpracując z lubelskim czasopismem „Stańczyk: dobry żart tynfa wart” oraz z „Rzeczpospolitą” i „Szpilkami”. Jego pierwsza antyhitlerowska karykatura ukazała się w wolnej Polsce w 1944 roku.

Lata powojenne
Po wojnie Witz osiedlił się w Lublinie, aktywnie uczestnicząc w życiu artystycznym miasta. Wziął udział w ważnych wystawach, takich jak Polonia. Szkice z wojny 1939/1944, które były manifestacją przetrwania polskiej sztuki. Współpracował również z licznymi czasopismami, tworzył plakaty propagandowe oraz kulturalne.

Ilustracje
Witz zasłynął jako ilustrator m.in. „Słonia Trąbalskiego” Juliana Tuwima, „Pampilio” Ireny Tuwim, „Uciekł lew” Stanisława Wygodzkiego, a także dzieł takich autorów jak Czingiz Ajtmatow, Ilf i Pietrow oraz Mikołaj Gogol. Jego charakterystyczna kreska i humor przyniosły mu uznanie, a Dorota Jarecka nazwała go „Paganinim piórka”.

Zaangażowanie polityczne i twórczość krytyczna
Ignacy Witz był zaangażowany politycznie, co znalazło wyraz w jego twórczości socrealistycznej. Z czasem jednak dystansował się od ideologii, a jego teksty krytyczne, m.in. w „Życiu Warszawy”, nabrały lekkości i ironii. Współpracował także z wydawnictwami, pisząc publikacje na temat sztuki, takie jak „Wielcy malarze amatorzy”, „Piękno, co to takiego?” oraz „Polscy malarze, polskie obrazy”.

Kazimierz Dolny
Pomimo związków z Warszawą, Witz często bywał w Kazimierzu Dolnym, który stał się dla niego ważnym miejscem twórczości i inspiracji.