W Lubaczowie, małym miasteczku z dala od dużych centrów sztuki, mieszka i tworzy wybitny artysta malarz – Janusz Szpyt. Artysta jest wyjątkową osobowością w polskim malarstwie współczesnym. Jego twórczość, mieszczącą się w konwencji malarstwa realistycznego, można podzielić na kilka wątków tematycznych. Na pierwszym miejscu zawsze jednak jest człowiek.

Artysta mówi o swoim malarstwie:

Dla mnie malarstwo musi być sztuką pełną – uwzględniając oczywiście walory kolorystyczne, treść, przestrzeń […]. Idea, zamysł, który powstaje w głowie, jest niedościgniony, z tym się chodzi, z targającymi emocjami zawsze i wszędzie. Mnie interesują tematy uniwersalne, takie jak dobro i zło, i jeżeli w sposób umiejętny dotyka się tych tematów, to graniczy to z magią. Sztafaż jest modą, ale nie może być ważniejszy niż to, co dotyczy natury ludzkiej. Ludzka natura jest ponadczasowa, moda przemija, gust się zmienia.

Wystawa „Janusz Szpyt. Opowieść o człowieku” zbudowana została wokół obrazów o tematyce natury egzystencjalnej. Opowiada o człowieku i jego kondycji we współczesnym świecie. Jest to świat ukazany z jednej strony jakby w „krzywym zwierciadle”, surrealistyczny z dozą ironii i groteską, to znów delikatny, liryczny i czuły. Doskonały zmysł obserwacji pozwala malarzowi dostrzec to, co ukryte – ludzkie wnętrze. Janusz Szpyt maluje z pasją i temperamentem: sceny obyczajowe, uniwersalne i proste, bliskie ludzkiej egzystencji. Tematy, wątki łączą się i tworzą nową, malarsko oryginalną całość. Artysta nie boi się poruszać tematów trudnych, nurtujących współczesnego człowieka. Zastosowany przez malarza ciekawy zabieg przestrzenny, jakby przybliżanie bliskiego planu, skutkuje pewną deformacją postaci i jest patentem autorskim zapadającym głęboko w pamięć.

Już pierwsze spojrzenie na obrazy Janusza Szpyta budzą skojarzenia ze sztuką dawnych mistrzów malarstwa. Krytycy porównują jego warsztat m.in. do twórczości Caravagia czy Georga La Toura. On sam mówi o podziwie dla Henryka Rodakowskiego, wybitnego malarza portrecisty. Doskonały warsztat malarski, śmiałe i pełne ruchu kompozycje, żywy, dźwięczny koloryt czy silne kontrasty światła ujawniają fascynację artysty barokowym malarstwem wielkich mistrzów. Obrazy Janusza Szpyta zachwycają wysmakowaną tonacją barw oraz dynamiką rysunku zaludnionych postaciami rodzajowych kompozycji.

Janusz Szpyt urodził się w 1960 r. w Lubaczowie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach w pracowni prof. Jerzego Dudy-Gracza (1979–1981), a następnie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Włodzimierza Buczka (1981–1984). W 1983 r. wraz z Piotrem Naliwajką i Leszkiem Żegalskim powołał „Grupę Trzech”, zwaną „Tercetem Nadętym”. Na łamach przygotowanego przez siebie pisma „Bengal” artyści wydali manifest, w którym nawoływali do prawdy w sztuce związanej z jakością formy, kolorem i warsztatem, przeciwstawiając się szeroko panującej „tandecie malarskiej i medialnej”. Licznym wystawom organizowanym w kraju i za granicą przez Grupę towarzyszyła niekiedy aura skandalu lub prowokacji. Po kilku latach grupa zakończyła działalność, a artyści poświęcili się karierze indywidualnej.

Janusz Szpyt jest autorem kilkuset wystaw indywidualnych oraz prezentacji sztuki polskiej w kraju i za granicą. Twórczość Janusza Szpyta była też tematem wielu publikacji i eseistyki artystycznej w prasie polskiej i zagranicznej.