Medycyna (łac. medicina „sztuka lekarska”) jest nauką empiryczną (opartą na doświadczeniu) obejmującą całość wiedzy o zdrowiu i chorobach człowieka oraz sposobach ich zapobiegania i ich leczenia. Chirurgia (z grec. cheir − ręka, ergon – czyn, działanie, cheirurgia – ręcznie wykonywana praca) to dziedzina medycyny zajmująca się leczeniem operacyjnym. Pomoc lekarska stawała się z biegiem lat coraz bardziej skuteczna, zmianie ulegał tylko jej zakres. W nauczaniu zawodu ważna była nie tylko praktyka, ale i teoria. Od II połowy XVIII w. chirurgia została przedmiotem uniwersyteckim wydziałów lekarskich. Do tych czasów chirurdzy zdobywali swoje wykształcenie jako cyrulicy lub pomagając rannym w trakcie działań wojennych. Nieliczni posiadali wykształcenie akademickie. Wraz z powstaniem uniwersyteckich klinik chirurgicznych wzrósł prestiż chirurgii.
W XIX w. nastąpił gwałtowny rozwój fizjologii i patologii, opartych na badaniach doświadczalnych, z czym wiązał się powrót do szczegółowej anatomii. Znajomość anatomii była podstawą postępu chirurgii. Wielu chirurgów przechodziło szkolenie najpierw z anatomii i patologii, a później łączyło anatomię z chirurgią i położnictwem. Ówczesna nieznajomość bakteriologii pozwalała na łączenie tych specjalności. Dalszy rozwój anatomii i fizjopatologii chirurgicznej, zniesienie bólu i opanowanie zakażeń przyrannych, udoskonalenie tamowania krwawienia i techniki operacyjnej pozwoliły chirurgom na rozszerzenie zakresu zabiegów i wkraczanie coraz głębiej w tkanki ciała ludzkiego.
W XX w. chirurgia była już bogata w wiele nowoczesnych rozwiązań i technik. Nastąpił czas oddzielania się coraz węższych specjalizacji zabiegowych. Do najważniejszych należały: ginekologia i położnictwo, ortopedia.
ZALOGUJ
