Wystawa „1 z 479 001 600 możliwości” jest prezentacją dyplomu doktorskiego „Horyzont niekończącego się czasu. Obrazy” realizowanego przez Katarzynę Gołębiewską pod kierunkiem dr hab. Aleksandry Gieragi, prof. uczelni w Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
„W mojej koncepcji mierzę się z zagadnieniem czasu i jego upływu. Zastanawiam się, jak ja osobiście doświadczam czasu – i dochodzę do wniosku, że w zapanowaniu i zrozumieniu czegoś tak nieuchwytnego jak czas pomagają mi moje codzienne wizyty w pracowni i praca nad obrazami. Obrazy są moimi momentami skupienia, z których konstruuję swój horyzont myślowy. Stany na granicy widzialności od zawsze były mi bliskie. Świt, mgła, mrok i wszystkie pory dnia i nocy, które zmieniają nasze możliwości widzenia, przypominały mi zawsze o tym, jak wielką wagę ma to, że widzę i patrzę. W tej jednej chwili zatrzymuję spojrzenie i powstaje obraz. Ale ponieważ zatrzymanie chwili jest przecież niemożliwe, ukończony obraz otwiera i rozpoczyna jedynie kolejny kadr.
Realizacja doktorska składa się̨ z cyklu dwunastu prac pt. „Obrazy 01 – 12”, nad którym pracowałam od czerwca 2022 do czerwca 2023. Prace prezentowane są w ścisłym ze sobą powiązaniu w 1 z 479 001 600 możliwości. Każdy z obrazów czy inaczej – jak sama je nazywam – czasopejzaży ma swój początek w pejzażu i funkcjonować mógłby w sposób niezależny jako poszczególny kadr, chwila, mrugnięcie oczu, moment czy – jak pisał Cézanne – „chwila świata”. Poszczególne kadry nie funkcjonują jednak w pełni bez swojego kontekstu. Tak, jak potrzebne są dwa punkty, aby stworzyć linię, tak mój projekt zakłada istnienie wielu obrazów, które tworzą swoisty horyzont czasowy bądź myślowy, dając tym samym wrażenie czasowości i ciągłości. Tytułowa linia horyzontu powstaje właściwie na styku poszczególnych obrazów. Co ważne, jak rzeczywisty horyzont, ta linia de facto nie istnieje.
Film „16 z 479 001 600 możliwości” zrealizowałam w przestrzeni Centrum Promocji Mody łódzkiej ASP we wrześniu 2023 roku. Dokumentuje on działanie mające na celu ukazanie ogromu możliwości, jakie daje zaproponowany przeze mnie układ dwunastu obrazów. Film pokazuje, że nie ma idealnego układu, jest natomiast nieustanna zmiana chwil i moich spojrzeń na horyzont. Gdyby policzyć możliwości różnych układów obrazów względem siebie, nie starczyłoby mi życia na dokonywanie tych zmian, zważywszy, że każda zmiana zajmowała mi średnio 60 sekund. Istnieje 479 001 600 możliwości układu 12 obrazów według przyjętego przeze mnie schematu. 60 sekund na zmianę to 911 lat nieustannego przekładania, bez szans na sen, jedzenie i cokolwiek innego. Gdyby zmiana następowała w tempie mrugnięcia okiem, czyli średnio co 5 sekund, dokonanie wszystkich zmian zajęłoby „jedynie” 75 lat.
Dopełnieniem koncepcji jest animacja poklatkowa «Chwile pomiędzy». Poszczególne obrazy, stając się jednym i tym samym obrazem/konceptem, a także obszarem moich rozważań dotyczących czasu i przestrzeni, wyznaczyły nie tylko czas spędzony w pracowni, ale także wszystkie te chwile, które były gdzieś pomiędzy. Pomiędzy widzeniem, byciem, malowaniem i życiem.
Katarzyna Gołębiowska
Kurator wystawy: Katarzyna Gołębiowska
Autor identyfikacji wizualnej wystawy: dr Piotr Gryz
ZALOGUJ
