Nowa wystawa stała prezentuje zbiory sztuki, głównie malarstwo i rzeźbę od XIX do XXI w. Galeria sztuki polskiej powstała w oparciu o kolekcje autorskie naszego muzeum. Dodatkowo prezentujemy przekazane nam w depozyt rzeźby Antoniny Wysockiej-Jonczak. Tematem wiodącym pokazywanych prac jest pejzaż, postać ludzka w pejzażu oraz człowiek i jego cielesność.

Michał Boruciński i Antonina Wysocka-Jonczak

Wystawę otwiera sala z twórczością Michała Borucińskiego (1885-1976). Wybitnie uzdolniony siedlczanin w wieku 16 lat wyjechał  do Warszawy. Uczył się w Szkole Sztuk Pięknych. Już w okresie międzywojennym artysta w swoich portretach wydobywał piękno kobiecej urody. W 1927 roku zdobył nagrodę pieniężną za najpiękniejszą głowę kobiecą. Powstające kolejno portrety systematycznie aż do wybuchu II wojny światowej były również nagradzane. Trudne lata przeżywał w okresie okupacji hitlerowskiej, kiedy w czasie powstania warszawskiego w pożarze spłonęła jego pracownia. Znaczna część siedleckiej kolekcji wiąże się z Warszawą. Na wystawie pokazujemy studia kobiet w strojach plażowych należące do cyklu „Lato”. Pod względem kompozycyjnym podobne do siebie, wyróżniają się natomiast techniką własną opracowaną przez Borucińskiego, który na płycie pilśniowej mieszał piasek i klej. Chropowata warstwa malarska za każdym razem różni się kolorystyką i partią tła. Niezmienny pozostaje natomiast zachwyt nad pięknem kobiecego ciała.

Ekspozycję w tej sali uzupełnia klasyczne ujęcie postaci ludzkiej autorstwa Antoniny Wysockiej-Jonczak (1942-2011). Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie zajmowała się rzeźbą monumentalną, kameralną, medalierstwem, malarstwem i rysunkiem. Ostatnie lata życia tworzyła w Kotuniu. Wiodącym tematem jej twórczości pozostawał człowiek oraz jego emocje, uczucia i wiara.

Małgorzata Łada-Maciągowa

Kobiece ujęcie piękna ludzkiego ciała pokazujemy w kolejnej sali na przykładzie twórczości Małgorzaty Łady-Maciągowej (1881-1969). Wymieniana obok takich gigantów jak Jacek Malczewski czy Stanisław Wyspiański, starała się podążać własną drogą, inspirowaną sztuką polskiego modernizmu i europejskiej secesji. Urodziła się w Siedlcach, tworzyła w Krakowie. Realizując odwieczne pragnienie artysty obrazowania kobiecego ciała, czyni z kobiety dorodną boginię.

Kazimierz Pacewicz

Pewne swego piękna kobiety w męskiej odsłonie prezentujemy w osobnej sali na przykładzie osiągnięć Kazimierza Pacewicza(1895-1974). Żołnierz artylerzysta w czasie I wojny światowej. W latach 1921-25 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. Wystawiał w Paryżu i Amsterdamie, następnie osiadł w Londynie gdzie też były pokazywane jego prace. Wykładał w Szkole Sztuk Pięknych w Reading. Malował portrety, pejzaże, akty, obrazy historyczne oraz wykonywał ilustracje książkowe. W naszej kolekcji znajdują się 72 obrazy olejne artysty podarowane przez Muzeum Narodowe w Warszawie.

Jan Bohuszewicz

Studia kobiet tym razem w plenerze, chętnie tworzył Jan Bohuszewicz (1878-1935), którego twórczość prezentowana jest w osobnej Sali. Malował też motywy architektoniczne i widoki kwietnych łąk i włoskich portów. Uczeń Józefa Rapackiego. Po 1905 r. przeniósł się do Zakopanego. Mieszkał we Włoszech w Genui i w Santa Margerita Ligure. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego wystawa w „Zachęcie” odbyła się w 1920 r. Wystawiał także w Paryżu. W naszych zbiorach znajdują się 172 obrazy olejne artysty.

Malarstwo przedstawiające krajobraz, widok natury i otoczenia miejskiego dopełniają na wystawie pojedyncze prace kolejnych artystów znajdujące się w naszych zbiorach. Wzbogaca je rzeźba. Są wśród nich: Jan Golus (1895-1964), Konstanty Laszczka (1865-1956), Antoni Łyżwański (1904-1972) Wacław Ruszkowski (1869-1934), Jan Sokołowski (1904-1953), Stanisław Szygell (1881-1941), Stanisław Żukowski (1873-1944).

Kurator wystawy: Agnieszka Pasztor