bliss

Gideon Horváth, Magdalena Lazar, Martix Navrot, Marek Wodzisławski.

Stoisz na szczycie zielonego wniesienia. Jesteś na środku łąki w słoneczny dzień. To wibrujące barwami miejsce jest Twoim duchowym krajobrazem. Żywym i ciepłym. Tutaj nie nawiedza cię żadna przykra myśl czy rozproszenie. Żaden smutek z dnia nie ma dostępu. Możesz się zrelaksować, możesz odpuścić i zostawić wszystko za sobą. Czujesz się bardziej kompletny i spełniony w tym dzikim krajobrazie. Przerzedzają się Twoje myśli, zostawiając tyko to, co dobre i pozytywne. To Twoje miejsce. To cel do którego dążyłeś. 

Czy zorientujesz się, że Twój duchowy krajobraz jest domyślnym ekranem Widonwsa XP? Czy godziny przed ekranem sprawiły, że w zapośredniczonej przyrodzie czujesz się bezpiecznie? Kiedy stałeś się tego częścią? Wdech, wydech.

Zaburzenie deficytu naturalnego nie jest jeszcze terminem medycznym, choć powinno nim być. Natura, ostatni bastion równowagi, wydaje się coraz bardziej niedostępna. Tymczasem nauka nie pozostawia złudzeń – nic tak skutecznie nie łagodzi stresu, nie koi i nie odbudowuje wewnętrznej harmonii jak kontakt z przyrodą. Szukamy go więc w erzacach: otaczamy się roślinami w domach i biurach, słuchamy cyfrowych nagrań deszczu, morza i śpiewu ptaków, zanurzamy się w krajobrazach, które istnieją tylko na ekranie.

Bliss to wystawa, która eksploruje tęsknotę za naturą, ale także jej cyfrowe i kulturowe imitacje. Instalacje i rzeźby Magdy Lazar, Gideona Horvátha i Marka Wodzisławskiego tworzą wielowymiarowe pejzaże, w których odbija się współczesne doświadczenie przyrody – udomowionej, estetyzowanej, zapośredniczonej przez technologię. Uzupełnia je intermedialna praca Martixa Navrot, osobę założycielską kolektywu Eternal Engine, który przeobraża tekst kuratorski w doświadczenie medytacyjne, prowadząc widza ku symulowanemu ukojeniu.

Tytuł wystawy nawiązuje do jednej z najbardziej ikonicznych fotografii – zdjęcia Charlesa O’Reara, które stało się domyślnym tłem Windows XP. Ten obraz idealnego krajobrazu – nieba, wzgórza i soczystej zieleni – najpopularniejszą reprezentacją „przyrody” w jej surrealistycznie doskonałej, cyfrowej wersji. Jest to obraz ułudy, krajobraz tak nasycony barwą i nierealny, że niemal mdły, a jednak symbolizujący nasze tęsknoty i potrzebę wolności.

kuratorka: Katarzyna Piskorz