Polskie Parki Narodowe to cykl stałych ekspozycji/dioram przyrodniczych prezentujących wybrane, najciekawsze i najbardziej interesujące polskie parki narodowe, a mianowicie: Białowieski Park Narodowy, Tatrzański Park Narodowy, Karkonoski Park Narodowy, Słowiński Park Narodowy i Biebrzański Park Narodowy. Poszczególne sceny parkowe zostały zaaranżowane na tle fragmentu XIV w.  murów obronnych miasta stanowiących element dotychczasowej sali wystaw czasowych Działu Przyrody muzeum.

Ciąg tematycznych dioram otwiera symbolicznie obecny w tym miejscu już wcześniej element, w postaci okazu białowieskiego żubra „Popiwka”, jako przedstawiciela jednego z pierwszych gatunków, objętego w Polsce oficjalną ochroną gatunkową, zarazem mieszkańca obszaru będącego pierwszym polskim parkiem narodowym (1932 r.), a także rezerwatem biosfery, klejnotem światowego dziedzictwa przyrodniczego ustanowionym przez UNESCO.

Kontynuacją „białowieskiego” wątku jest zlokalizowana tuż za żubrem diorama ukazująca unikalny w skali Europy las pierwotny z mnóstwem zwalonych, próchniejących pni dających życie bogactwu entomofauny i mykoflory. Pośród gęstwy lasu wychyla się groźnym spojrzeniem sprężona do skoku sylwetka wilka-basiora. Gdzieniegdzie przemykają ptasim szelestem skrzydeł; dzięcioły trójpalczasty i białoszyi, trzmielojad i słonka.

Następnym powołanym do życia po parku białowieskim (i pienińskim) jest Tatrzański Park Narodowy (1954 r.), będący tematyką następnej dioramy.  Na tle krajobrazu Tatr, jedynych w Polsce gór typu alpejskiego będących częścią Karpat Zachodnich, widzimy m.in. kozicę, świstaka, czeczotki, siwerniaka, jaskrawe kwiaty ostróżki tatrzańskiej. Wątek górski kontynuuje diorama Karkonoskiego Parku Narodowego z tak charakterystycznymi dla parku gatunkami jak muflon (introdukowany), salamandra plamista, drozd obrożny czy widniejące w parkowym logo dzwonek karkonoski i goryczka trojeściowa.

Kolejna z odtworzonych w postaci dioram scenerii polskich parków narodowych to nadmorski brzeg z widoczną w pierwszym planie wodną tonią a w oddali ruchomą piaszczystą wydmą, wśród których zobaczymy morświna w pogoni za ławicą śledzi i małą foczkę szarą oganiającą się niezdarnie od natarczywej mewy żółtonogiej.

Finalną zamykąjącą sceną przeglądu polskich parków narodowych jest krajobraz nadbiebrzańskich rozlewisk z pobrzmiewającym w oddali godowym rechotem żab moczarowych i zielonych, żółtymi plamami kaczeńców i grążeli, zgrzytliwym trelem rokitniczki i świergotem potrzosa. Barwy, dźwięki, krajobrazy towarzyszą scenie starcia dwóch nastroszonych bojowników, której z dystansem przyglądaja się ich ptasi współtowarzysze: rycyk, kszyk i kulik wielki.

Cykl dioram polskich parków narodowych jest jednocześnie realizacją I etapu modernizacji i merytorycznego wzbogacenia istniejących od 2008 przyrodniczych wystaw stałych zrealizowanych w odrestaurowanym skrzydle południowym głównego budynku muzeum.