W Bizancjum istniała ścisła spójność ideowa malowideł z architekturą, dopowiadających jej symbolikę językiem obrazów. Dekorację malarską wpisywano we wnętrze, stosując zasadę hierarchii zstępującej. Kościół odzwierciedlał Kosmos stworzony przez Boga. Stały program ikonograficzny zakładał niezmienne umiejscowienie wątków: wieczna chwała Boga w czaszy kopuły, niżej poczet proroków i cykl ewangeliczny w nawie, a tematy eucharystyczne w prezbiterium. Wątki główne uzupełniane były wątkami pobocznymi, rozwijanymi w niższej strefie wnętrza, najczęściej cyklem scen z życia Chrystusa, Marii lub świętych. Filar, czyli kolumna niebios, ustawiona w centrum nawy, wyrażała łączność świata ziemskiego i boskiego.

Program ikonograficzny zaczerpnięty z Bizancjum w Kaplicy Trójcy Świętej w Lublinie został dostosowany do architektury budowli innej niż kopułowa.

Polichromia w kaplicy została wykonana zgodnie z tradycjami technicznymi sztuki bizantyńskiej. Zaprawę z wapna i drobno ciętych włókien kładziono partiami na powierzchni, którą malarz mógł ukończyć w ciągu jednego dnia. Rysunek na wilgotnym, wygładzonym tynku wzmacniały ryte kontury. Malowano barwnikami mineralnymi utartymi z wodą. Spoiwem farb jest krystaliczny węglan wapnia powstający w procesie twardnienia zaprawy.

Zachowany fragment napisu fundacyjnego wykonanego w języku staro-cerkiewno-słowiańskim. Umożliwia on dokładne datowanie zakończenia wykonania polichromii na dzień św. Wawrzyńca, czyli 10 sierpnia 1418 roku, oraz poznanie imienia jej twórcy – mistrza Andrzeja. Andrzej był głównym mistrzem odpowiedzialnym za realizację programu. W czasie prac konserwatorskich odczytano imiona Kurył (Cyryl) i Juszko – malarzy pracujących przy polichromii kaplicy. Cechy stylistyczne i warsztatowe malowideł wskazują na powiązania ze szkołą twerską i nowogrodzką, a w wielu scenach, zwłaszcza pasyjnych, widoczne są wpływy bałkańskie.