Muzeum gromadzi zbiory z zakresu: historii, sztuki, archiwaliów dotyczące terenów Powiatu Opolskiego:

• archeologii – ceramiki, rzemiosła, myślistwa, biżuterii;
• archiwaliów i materiałów dokumentacyjnych dotyczących działalności rodziny Kleniewskich, dokumentów i fotografii zakresu II wojny światowej, książek z przełomu wieku, militariów, numizmatów;
• etnografii – ceramiki, rzeźby, gospodarki, rzemiosła, stroju z terenu Powiatu Opolskiego
• geologii – skał i skamieniałości z różnych okresów geologicznych z terenu Powiatu Opolskiego;
• i innych zabytków z zakresu dyscyplin reprezentowanych przez Muzeum. 

Zbiory muzealne naszego Muzeum powiększyły się o cenne eksponaty historyczne , są to : dokumenty z czasów II wojny światowej i 18 książek  z księgozbioru Kleniewskich. Dwie z nich, Kodeks Napoleoński  wydany w języku francuskim  z 1808 r. i w języku polskim z 1811 r. zostały podarowane nam, przez kolekcjonera Krzysztofa Wierzyńskiego. Pozostałe książki  przywiozła do Kluczkowic Rodzina Bęskich  z Wrocławia. Dziadek  Państwa Bęskich , Władysław Schoenborn (major WP) przebywający w czasie II wojny światowej w Opolu Lubelskim, uratował z wojennej zawieruchy wiele pozycji z księgozbioru Kleniewskich wykupując je  od okolicznych chłopów. Książki od 1945 r. były przechowywane u rodziny Bęskich . Obecnie  zostały użyczone naszemu Muzeum do stałej ekspozycji na czas nieokreślony.

Wśród dokumentów wojennych podarowanych nam przez Krzysztofa Wierzyńskiego do najcenniejszych zaliczyć należy: dwukrotne potwierdzenie wpłaty w wysokości 1100 zł na budowę szkoły w Kluczkowicach przez Przemysława Kleniewskiego w 1934 r.,  Mahlkarte –Karty przemiałowe (dotycząca przymusowej dostawy zboża dla Niemców z czasów II wojny) światowej, Mehl-Bezugsschein – Karty zapotrzebowania na mąkę  dla bezdomnych i samo zaopatrujących się. 1940-41, kartki na mąkę i chleb i  wiele innych.

Pozyskane eksponaty  będzie można obejrzeć w siedzibie naszego Muzeum.

Siedzibą Muzeum Regionalnego w Kluczkowicach jest zabytkowy, klasycystyczny Pałac Kleniewskich z początku XIX w. Położony jest w południowej części parku okalającego budynek pałacu. Trudna do określenia jest data budowy budynku. W wieży pałacowej na belkach sufitowych można odczytać wybite daty 1829, 1830, 1832, prawdopodobnie są to kolejne etapy wznoszenia pałacu. Część autorów lokalizuje siedzibę  pałacu w miejscu istnienia dawnego dworu zaznaczonego jeszcze na mapie Karola de Perthees z 1786 r. ale nie ma go na tzw. Mapie Kwatermistrzowskiej z 1839 r. ( rozebrany?), a także na historycznej kartografii zgromadzonej w Archiwum Państwowym w Lublinie w zbiorze planów Kleniewskich z końca XIX wieku.

Kluczkowice wchodzące w skład dóbr opolskich, nabył w 1871 roku Franciszek Kleniewski wraz z synami Władysławem i Janem. W 1872 roku w wyniku podziału dóbr między braćmi, Jan Kleniewski otrzymał cztery klucze ( kluczem nazywano folwarki znajdujące się pod jedną administracją) : Kluczkowice, Łaziska , Wrzelów i Szczekarków, Władysław Kleniewski – dwa pozostałe Niezdów i Opole Lubelskie. Do czasu wybudowania nowej siedziby  w Kluczkowicach, Jan Kleniewski wraz z rodziną mieszkał  na folwarku w Łaziskach Średnich. Do przebudowy i rozbudowy starego dworu na  reprezentacyjną siedzibę  zamożnego ziemianina, zatrudnił Kleniewski wziętego wówczas architekta warszawskiego, Konstantego Wojciechowskiego (1841-1918). Wokół pałacu na stoku wzniesienia, urządzono park krajobrazowy w stylu angielskim projektu znanego ogrodnika-planisty Waleriana Kronenberga (1859-1934). Dalej park przechodził w sposób naturalny w las. Na planie z 1888 roku brak jest jeszcze naniesionej reprezentacyjnej zabudowy mieszkalnej, tak więc należy przypuszczać, że powstała ona dopiero w ostatniej dekadzie XIX wieku. Kurier Warszawski ( nr 10, z 10.01.1901 r.,s.5) donosił, że „wnętrze pałacu jest zamieniane na rodzaj muzeum malarstwa polskiego  z końca ubiegłego wieku. Pomiędzy  innemi, bibliotekę według wzorów, dostarczonych przez Stanisława Witkiewicza, utrzymano w stylu zakopiańskim, z witrażami, rzeźbami, ławami itp. Sali gościnnej nadano wygląd świetlicy z epoki zygmuntowskiej, innej –  styl swojski z XVII w. itp.” Koszt tego zamówienia wyniósł kilkadziesiąt tysięcy rubli, co świadczy wymownie o możliwościach i ambicjach Kleniewskich. „ Co się tyczy  >>muzeum sztuki malarskiej<<, polega ona na zgromadzeniu 64-ch, wykonanych na zamówienie, portretów olejnych wybitnych mężów polskich z różnych epok. Każdą z podobizn wykonał inny artysta, dzięki czemu świetlica kluczkowicka otrzymała kolekcję, dającą wyobrażenie o stanie malarstwa portretowego w danej epoce. Udział w wykonaniu zamówienia wzięli prawie wszyscy celniejsi artyści z prof. W. Gersonem, T. Axentowiczem,  A. Piotrowskim, J. Ryszkiewiczem, F.  Żmułką, R. Okońskim,  Z.P. Jasińskim,  J.F. Owidzkim i innymi”.

Gorącą orędowniczką stylu zakopiańskiego była Maria Kleniewska. Jej to zasługą było urządzenie biblioteki w Kluczkowicach w stylu zakopiańskim, o czym świadczy korespondencja, jaką prowadziła w latach 1899-1900 z Witkiewiczem. Biblioteka pałacowa mieściła się w tylnym tarasie, tuż za hollem zwanym też świetlicą, pomiędzy salonem i jadalnią. Prace rozpoczęto późną jesienią, w listopadzie i grudniu 1899 roku, a zakończono  w marcu 1900 roku. Wykonawcami byli poleceni przez Stanisława Witkiewicza rzeźbiarze-górale: Jan Tatara i Andrzej Gąsienica. Maria Janowa Kleniewska wysoko oceniła pracę górali, pisząc w swoim pamiętniku: „ Szafy biblioteczne  wyszły b. pięknie – obecnie w całości  nasz styl rodzimy wyszedł pięknie, harmonijnie – nie gorzej, jak dusza sobie przednio wymarzyła”.

Rodzina Kleniewskich przebywała w pałacu do 1942 r. Majątek Kluczkowice został skonfiskowany i przekazany w administracje SS. Kleniewscy wyjechali pośpiesznie do Warszawy, zabierając ze sobą tylko osobiste rzeczy. W 1942 r. przebywali w pałacu żołnierze frontowi Wehrmachtu na rekonwalescencji. Po nich przybył do Kluczkowic oddział ukraiński z żandarmerią niemiecką, stacjonowali tam do 1944. W latach wojennych  przebywało w Kluczkowicach wiele rodzin wysiedlonych z różnych części Polski.  Z relacji Pana Wojciecha Fudakowskiego ], mieszkającego w Anglii, ( siostrzeńca Wandy Pfeiffer – Kleniewskiej) przebywającego w czasie wojny w Pałacu w Kluczkowicach dowiadujemy się „….  W czasie ll Wojny ,Moja matka wraz z moja siostra, Elżbietą, bratem Markiem i ze mną byliśmy przyjęci w Kluczkowicach na czas wojny gdy nasz Ojciec był zmobilizowany w 1szym Pólku Ułanów Krechowieckich a dom nasz został w “Reich’u” skonfiskowany i oddany Niemcom. Kluczkowice były wówczas ostoją wypędzonych rodzin z kresów zachodnich i wschodnich.  Była rodzina kapitana “Daru Pomorza” ,pp  K. Maciejowiczow,  rodzina płk Dąbrowskiego znanego bohatera walk z Bolszewikami w pierwszej i drugiej Wojnie jak też wiele rodzin innych wojskowych i “wysiedleńców”. W samym dworze były spokrewnione rodziny właścicieli do 1942 r. i przejęcia Kluczkowic przez “SS” na “Schtuzpunkt” do zwalczania  czynnego juz wtedy Podziemia. W samym dworze była szkoła powszechna i gimnazjalna dla młodzieży i przed samym zajęciem przez “SS” uprzedzeni będąc przez AK zniknęliśmy rozjeżdżając sie w rożne strony. Moja Matka była zostawiona z siostrą i bratem jako “gospodyni” a ja wraz  z kuzynami i nauczycielami przenieśliśmy się do Radachówki k. Warszawy, a rodziny Kleniewskich i spokrewnione  ulokowały się w Warszawie…”

Po wyzwoleniu po  parcelacji majątku , wyposażenie pałacu uległo rozproszeniu i grabieży. Nie wiadomo co stało się  z galerią obrazów ze świetlicy , z wyposażeniem  biblioteki w stylu zakopiańskim , jadalni i innych pomieszczeń pałacowych. W 1945 r. Oddział Oświaty Rolniczej Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie zorganizował w Kluczkowicach szkołę  pod nazwą „Państwowe Gimnazjum Koedukacyjne Ogrodniczo-Rolnicze”. Szkoła działała do 1952 r. w 1957 powołano Dwuletnią Szkołę Ogrodniczą, w następnych latach powstawały kolejno szkoły zasadnicze i technika. Obecnie w pałacu mieści się Technikum Ogrodnicze przy ZSZ im. Stanisława Konarskiego w Opolu Lubelskim i Muzeum Regionalne. Biblioteka jest  jedynym pomieszczeniem pałacu z zachowanym  częściowo  oryginalnym wyposażeniem wnętrza, oddziaływującym silnie na każdego wrażliwego odbiorcę. W pozostałych pomieszczeniach zachowały się tylko oryginalne sufity, podłogi i drewniane obramówki drzwi i okien.

muzeum.kluczkowice.pl