Muzeum znajduje się na terenie najstarszej na świecie nadal działającej kopalni ropy naftowej. Pośrodku kopalni oraz Muzeum stoi kamienny obelisk ustawiony przez Ignacego Łukasiewicza w 1872 r. na pamiątkę założenia kopalni.

W Muzeum zachowały się dwa oryginalne szyby naftowe z XIX wieku o imionach „Franek” i „Janina”.

Muzeum zajmuje obszar ponad 20 hektarów.

Zapraszamy do jedynego, wyjątkowego, położonego na terenie czynnej do dzisiaj kopalni ropy naftowej muzeum. W otoczeniu przepięknego lasu bobrzeckiego znajdują się XIX-wieczne kopanki, w których można zobaczyć naturalną ropę naftową, czyli czarne złoto. Spacerując alejkami ukazywać się będą unikatowe urządzenia związane z przemysłem naftowym, rafineryjnym i gazowniczym pochodzące z XX wieku. We wnętrzach budynków można przenieść się w czasy, kiedy na kopalni pracował jeszcze sam Ignacy Łukasiewicz. A to wszystko dzięki nowoczesnym ekspozycjom multimedialnym.

Do najcenniejszych zabytków muzealnych należą obiekty, pochodzące z czasów Ignacego Łukasiewicza:

• Obelisk ufundowany w 1872 roku przez Ignacego Łukasiewicza.
• kopanka Franek, wykonana ręcznie około 1860 roku do głębokości 20 m,
• kopanka Janina; ręcznie wykopana do głębokości 95 m, a następnie pogłębiona wiertnicą ręczną do głębokości 156 m; do dziś jest eksploatowana.
• warsztat mechaniczny z 1864 roku, o konstrukcji drewnianej, który służył do obsługi wierceń metodą udarową. Znajdują się w nim najprostsze maszyny obróbcze
• Budynek Administracyjny kopalni tzw. Dom Łukasiewicza z 1865 roku, w którym zorganizowano ekspozycję apteczną. Prezentowane są tam również słuchowiska poświęcone historii odkrycia nafty i założenia kopalni ropy naftowej w Bóbrce. W budynku zgromadzono kolekcję lamp naftowych, fotografii oraz ekspozycję geologiczną.
• drewniana kuźnia kopalniana z 1856 roku; we wnętrzu znajdują się dwa paleniska zbudowane z cegły, podsycane za pomocą skórzanego miecha z lat 1890-1895; wyposażona jest w stare narzędzia kowalskie;
• zrekonstruowana wiertnica ręczna z 1862 roku, służąca do wiercenia metodą udarową płytkich otworów.

Wśród zabytków muzealnych w Bóbrce znajdują się także obiekty:

• kotłownia z końca XIX wieku o konstrukcji drewnianej, która dostarczała parę wodną do napędu urządzeń kopalnianych. W kotłowni znajduje się kocioł płomienicowy.
• wiertnica typu kanadyjskiego z 1885 roku, napędzana lokomobilą parową.
• wiertnica udarowa typu Bitków z 1923 roku.
• urządzenia wiertnicze typu SM;
• urządzenia wiertnicze obrotowe typu Trauzl, OP-1200, N1400S;
• pompy, sprężarki dawnej konstrukcji;
• kieraty do grupowego pompowania odwiertów;
• zbiór gazomierzy domowych i przemysłowych;
• aparatura laboratoryjna;
• zbiór narzędzi do wierceń obrotowych.

KOPALNIA ROPY NAFTOWEJ W BÓBRCE

Naturalne wycieki ropy naftowej występowały w lesie bobrzeckim od dawien dawna, jednak dopiero w 1854 roku powstała kopalnia i rozpoczęła się eksploatacja przemysłowa. Pionierami przemysłu naftowego, założycielami kopalni w Bóbrce byli: Ignacy Łukasiewicz – skromny farmaceuta; Tytus Trzecieski – ziemianin i inicjator założenia kopalni oraz Karol Klobassa-Zrencki – właściciel wsi Bóbrka. Dzięki zgodnej współpracy, zaangażowaniu oraz dużej operatywności twórców powstało pierwsze na świecie wielowymiarowe przedsiębiorstwo naftowe.

W ROKU 1853 DNIA 31 LIPCA po raz pierwszy publicznie zapalono lampy naftowe w szpitalu lwowskim na Łyczakowie. Data ta zapisała się na kartach historii jako symboliczna data NARODZIN PRZEMYSŁU NAFTOWEGO.

W 1854 roku Łukasiewicz został zaproszony przez Tytusa Trzecieskiego do Bóbrki, gdzie odkryto naturalne wycieki ropy naftowej, nazywanej w XIX wieku olejem skalnym. Trzecieski zaproponował założenie spółki naftowej, która zajęłaby się eksploatacją bobrzeckiego złoża. Rozpoczęto drążenie pierwszych kopanek- studni z ropą naftową. W 1855 roku w kopance „Wojciech” natrafiono na duży przypływ oleju skalnego. Następstwem odkrycia było założenie w 1856 roku destylarni w Ulaszowicach.

W 1861 roku powstała oficjalna, choć zawarta ustnie spółka naftowa. Trzecieski zainwestował wkładem pieniężnym, Klobassa ofiarował teren pod kopalnię, natomiast Łukasiewicz objął kierownictwo nad całym przedsiębiorstwem. W 1868 r. podczas wierceń w poszukiwaniu ropy naftowej natrafiono na duży przypływ wody solankowej. Karol Klobassa zlecił zbadanie składu chemicznego, który okazał się na tyle korzystny i cenny, iż właściciel kopalni postanowił wybudować domy zdrojowe i nieopodal kopalni ustanowić uzdrowisko, gdzie za darmo leczonoby wszystkich chętnych. W powstałym zakładzie wodoleczniczym wykorzystywano niezwykłe walory solanek pochodzących z szybów „Karol” i „Idzi”. Niestety dalszy rozwój kopalni spowodował, iż wód mineralnych było coraz mniej i z czasem uzdrowisko przestało istnieć.

Świetnie prosperujące przedsiębiorstwo zostało rozwiązane z inicjatywy Łukasiewicza w 1871 roku, gdy ten zrezygnował z 1/3 udziałów w spółce, pozostając przy funkcji dyrektora. Nadal prowadził rafinerię i kupował od wspólników surowiec do destylacji, ale nie pobierał dochodu z kopalni, która słynęła z doskonałej organizacji i nowoczesnych metod wydobycia. Robotnicy pochodzili z miejscowych wsi.

Zaczątkiem kopalni był rów o długości 120 m i głębokości 120 cm, który wykopano w miejscu zwanym Wrzankom, gdzie zaobserwowano obfite wycieki oleju skalnego. Łukasiewicz unowocześniał przedsiębiorstwo, korzystając z fachowych porad ówczesnych autorytetów z dziedziny geologii i wiertnictwa. W doskonaleniu metod wiertniczych pomagali Adolf Jabłoński i Henryk Walter, który wprowadził wiercenie udarowe z zastosowaniem nożyc wolnospadowych Fabiana. Dużym ulepszeniem było zastosowanie przez Alberta Faucka napędu maszyny parowej, która w znacznym stopniu wyeliminowała wysiłek ludzki i dała możliwość wiercenia do głębokości 240 m.

Łukasiewicz zajął się całkowicie przeróbką ropy, uzyskując wyjątkowo dobre gatunki nafty. Zainteresowali się nimi światowi potentaci w przemyśle naftowym. Produkty rafineryjne rozprowadzał w sklepach w Tarnowie, Krakowie i Warszawie. Osobiście zajmował się reklamowaniem produktów naftowych, biorąc udział w wystawach krajowych i międzynarodowych. Działalność przemysłową łączył z działalnością publiczną i społeczną.
Po śmierci Łukasiewicza, dyrektorem kopalni został Adolf Jabłoński, a następnie Zenon Suszycki. Kopalnia w Bóbrce przetrwała zawieruchy wojenne i w latach 50. XX wieku przeżyła ponowne odrodzenie, kiedy to na południowym fałdzie antykliny odkryto nowe złoże ropy. Na terenie muzeum znajdują się nadal czynne szyby naftowe.

10 grudnia 2018 r. na uroczystej gali zorganizowanej przez Kancelarię Prezydenta RP w Teatrze Narodowym, Bóbrka- najstarsza kopalnia ropy naftowej otrzymała tytuł Pomnika Historii.

Tym samym w Muzeum zakończono prawie dwuletnie starania o zaistnienie na prestiżowej liście najcenniejszych polskich zabytków. Jest wielkim wyróżnieniem nie tylko sam fakt nadania tytułu, ale również zaistnienie na liście ogłoszonej w 2018 r., która zgodnie z ideą Prezydenta RP stała się listą „100 pomników na 100 lecie odzyskania niepodległości”.

Status Pomnika Historii ustanawiany jest w drodze rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Przyznawany jest zabytkom o szczególnej wartości historycznej i naukowej oraz mającym duże znaczenie dla dziedzictwa kulturowego Polski.

Nadanie obiektowi tytułu Pomnika Historii jest nie tylko wielkim wyróżnieniem, ale również warunkiem koniecznym do rozpoczęcia starań o wpis na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Potencjał kopalni w Bóbrce jest o wiele większy niż regionalny. Już dziś wiemy, że walory reprezentowane w Bóbrce są uniwersalne i mają wartość unikatową w obszarze dziedzictwa industrialnego całego świata.

www.bobrka.pl