Zbiory działu sztuki prezentowane są głównie w Oddziale Muzeum Ziemi Wieluńskiej – Muzeum Wnętrz Dworskich w Ożarowie, mieszczącym się w późnobarokowym, czteroalkierzowym dworze szlacheckim. Wśród wielu muzealiów ożarowskiego dworku na uwagę zasługują liczne pamiątki oddające charakter tej szlachecko-ziemiańskiej rezydencji. Zgromadzone zabytki pochodzą w części z dworów ziemi wieluńskiej, np. piece kaflowe, barokowe szafy, kufry. Interesująco reprezentuje się zespół portretów szlachty i wieluńskiego duchowieństwa, w tym barokowe portrety pośmiertne, tzw. trumienne.

Warto dodać, że ożarowskie muzeum opiekuje się także, zrekonstruowanym w ostatnich latach, młynem wiatrowym znajdującym się w pobliskim Kocilewie.

Serdecznie zapraszamy do odwiedzenia naszej instytucji.
Jan Książek
Dyrektor Muzeum Ziemi Wieluńskiej

Historia

Poprzedni dwór w Ożarowie był w katastrofalnym stanie, o czym można sądzić na podstawie opisu z 1669 roku, budowa nowego dworu była więc koniecznością dla nowego właściciela dóbr – Władysława Bartochowskiego, skarbnika sieradzkiego (1734 rok), łowczego wieluńskiego (1735 rok), kasztelana wieluńskiego (1760 rok). Moment powstania nowej siedziby dokumentuje zachowane rzeźbienie na belce stropu salonu, które głosi datę budowy dworu – 1757 rok, oraz litery L.R. – pierwsza odpowiadająca imieniu Władysława (łac. Ladislaus), druga – nazwie herbu Rola.

Syn Władysława Bartochowskiego – Wojciech, był chlubnym następcą ojca. Jego udany związek z Anną z Walewskich pozwolił na wykupienie przylegających dóbr w Skomlinie i Toplinie. Dobra w Ożarowie pozostały we władaniu rodziny Bartochowskich do 1832 roku, kiedy po śmierci Anny z Walewskich Bartochowskiej w 1821 roku, dwór przechodzi w posiadanie Kazimierza i Stanisława Bartochowskiego, a następnie – w ręce Ignacego Bąkowskiego, siostrzeńca Bartochowskich, który przekazuje go synowi Janowi Kazimierzowi Bąkowskiemu.

W 1881 roku Ożarów zostaje sprzedany Wiktorowi Marężowi, który już w następnym roku odsprzedaje go Niemcowi Henrykowi Meske. Rodzina Mesków pozostaje w Ożarowie do 1945 roku. Po 1945 roku dwór wraz z parkiem i lasami przechodzi pod kierownictwo Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Łodzi. W latach 1970-1980 został poddany gruntownej konserwacji.

Od 1981 roku mieści się tutaj Muzeum Wnętrz Dworskich w Ożarowie Oddział Muzeum Ziemi Wieluńskiej oraz zespół dworsko – parkowy przy Muzeum. Architektura dworu została oparta o późnobarokowe założenia budownictwa dworskiego. Dwór ma konstrukcję zrębową osadzoną na kamienno-ceglanym fundamencie. Pod południowo-zachodnią częścią dworu znajduje się podpiwniczenie sklepione kolebkowo. Plan dworu tworzy prostokąt zbliżony do kwadratu, do którego przylegają na rogach cztery alkierze nie wychodzące poza lico elewacji bocznych. Bliższe analogie dwór w Ożarowie wykazuje z nieistniejącym już dworem w Czarnożyłach, zwłaszcza dotyczy to alkierzy zwieńczonych baniastymi kopułami. Dwór jest zwieńczony dachem łamanym polskim krytym gontem.