W 1986 roku przy nowej siedzibie muzeum w Gosławicach, utworzony został ma „ mały” skansen etnograficzny. Na powierzchni 0.5 ha, postawiono 5 obiektów dawnej architektury drewnianej z naszego regionu, których funkcjonowanie w dawnym miejscu było zagrożone.

Skansen tworzą:
– chałupa z Kopojna, gm. Zagórów– datowana na 1887rok, posiadająca belki z datą 1784 o układzie dwutraktowym i konstrukcji ścian sumikowo-łątkowych z narożami łączonymi na węgieł. Posiada dach czterospadowy kryty pierwotnie słomą a po remoncie dachu w 2002 roku trzciną. Obecnie służy do eksponowania wystroju wnętrza chłopskiej chałupy oraz prezentacji sprzętu domowego, narzędzi codziennego użytku w gospodarstwie i wyrobów rzemieślniczych. Co roku jedno pomieszczenie adaptowane jest na prezentację wybranego warsztatu rzemieślniczego.
– stodoła z Czepowa Dolnego, gm. Uniejów, datowana na 1873 rok , o konstrukcji ścian sumikowo-łątkowej i narożach węgłowych łączonych na „ rybi ogon” z dachem dwuspadowym krytym obecnie trzciną. Jej wnętrze wykorzystywane jest do prezentacji maszyn i sprzętu rolniczego oraz na imprezy plenerowe organizowane w skansenie.
– wiatrak „ koźlak” ze wsi Bolechowo, gm. Kazimierz Biskupi z XIX wieku. Posiada on oryginalne kompletne wyposażenie z ciekawymi rozwiązaniami technicznymi. Wcześniej znajdował się na obszarze działalności górniczej i przez kopalnię został rozebrany i postawiony w skansenie w 1986 roku.
– drugi wiatrak „ koźlak” został zestawiony z elementów zniszczonych wiatraków z Kotwasic, gm. Malanów oraz Goranina, gm. Ślesin. Zaadaptowany został na działalność edukacyjną i wystawienniczą.
– kuźnia z podcieniami kryta dachówką jest rekonstrukcją nie istniejącej już kuźni z Tarnowa, gm. Tuliszków. Posiada bogate wyposażenie kowalskie i co pewien czas organizuje się w niej pokazy kucia koni.

Skansen udostępniany jest zwiedzającym w okresie letnim/ maj –wrzesień/. Jest też miejscem organizowania imprez plenerowych o tematyce etnograficznej, jak pokazy; kucia konia, lepienia garnków, wypieku chleba, plenery rzeźbiarskie, malarskie, występy ludowych zespołów folklorystycznych oraz festyny. Skansen uzupełnia tzw. mała architektura – wiata z maszynami rolniczymi m.in. przedwojennych konińskich producentów, piec wolno stojący do wypieku chleba, studnia do wody z „ żurawiem”.

Całość uzupełnia przydomowy ogródek, gdzie uprawia się typowe wiejskie warzywa, zioła i kwiaty. Skansen udostępniany jest także instytucjom z zewnątrz realizującym własne przedsięwzięcia kulturalne ( pokazy teatralne, folklorystyczne i scenografie filmowe.)

Opiekę merytoryczną nad skansenem etnograficznym sprawuje mgr Elżbieta Sztamblewska.