Sukiennice – wielka hala handlowa wzniesiona w XIII wieku pośrodku Rynku Głównego – rozbudowane w XIV wieku w stylu gotyckim, gruntownie przekształcone w połowie XVI wieku w stylu renesansowym, po restauracji w latach 1877–1879 zaczęły pełnić funkcję reprezentacyjną; odbywały się tu wielkie bale i uroczystości patriotyczne. Ze względu na położenie i charakter sale I piętra gmachu Sukiennic stały się pierwszą siedzibą Muzeum Narodowego w Krakowie. Początkowo przestrzeń tę Muzeum dzieliło z Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych.

Historia

W dniu 7 października 1879 roku Rada Miejska Krakowa powołała do życia pierwsze na ziemiach polskich Muzeum Narodowe. Wystawę inaugurującą działalność muzeum otwarto 11 września 1883 roku, w przeddzień dwusetnej rocznicy bitwy pod Wiedniem, w dwóch salach na piętrze Sukiennic od strony ulicy Brackiej. Odtąd tu właśnie mieściła się stała galeria Muzeum Narodowego. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji był Władysław Łuszczkiewicz (1883-1900), a po nim funkcję tę sprawował Feliks Kopera (1900-1949).

W roku 1901 Muzeum Narodowe przejęło całe piętro Sukiennic i w latach 1902-1903 urządzono tam nowoczesną galerię muzealną, która w niemal niezmienionym kształcie przetrwała do roku 1939. Na ekspozycję składały się: sztuka i rzemiosło od XV do XIX wieku, malarstwo i rzeźba drugiej połowy XIX wieku, rysunki i akwarele, pamiątki narodowe oraz wystawy: archeologiczna i etnograficzna.

W czasie I wojny światowej działalność Muzeum została przerwana na kilka miesięcy, a w czasie II wojny - na pięć lat: 1939-1945.

W latach 1950-1956, gdy dyrektorem muzeum był Tadeusz Dobrowolski, w salach Sukiennic urządzono nową ekspozycję, prezentującą wyłącznie polskie malarstwo i rzeźbę od oświecenia do końca XIX wieku. Taki sam zakres chronologiczny pokazywanych dzieł utrzymano za dyrektur Adama Bochnaka (1957-1962), Jerzego Banacha (1963-1974) oraz za czasów Tadeusza Chruścickiego, kiedy to Galerii w Sukiennicach nowy kształt nadali Mieczysław Porębski i Andrzej Pawłowski oraz Jan Kolanowski. Ten uświęcony tradycją zakres chronologiczny ekspozycji trwa do dziś.

Gruntowną zmianę przyniosła dyrektura Zofii Gołubiew (od 2000). Galeria została poddana remontowi konserwatorskiemu, zyskała też nowy układ i wystrój. Przekształceniu i modernizacji uległy wszystkie istniejące w Sukiennicach pomieszczenia muzealne, pozyskano też nowe przestrzenie – na parterze, półpiętrze i na tarasach.

Obecny układ ekspozycji powstał według scenariusza przygotowanego przez Barbarę Ciciorę i Aleksandrę Krypczyk, z uwzględnieniem zmian w wystroju wnętrza zaprojektowanych przez Jacka Cuprysia. Swoją estetyką Galeria w Sukiennicach nadal nawiązuje do XIX-wiecznego sposobu pokazywania dzieł sztuki.

Ekspozycja w Sukiennicach jest prezentowana w następujących czterech salach:

• Sala Bacciarellego: Oświecenie – ukazująca sztukę drugiej połowy XVIII i początku XIX stulecia,
• Sala Michałowskiego: Romantyzm. W stronę sztuki narodowej – której problematyka skupia się na wątkach narodowych w sztuce,
• Sala Siemiradzkiego: Wokół akademii – prezentująca zagadnienia istotne dla nauczania akademickiego w drugiej połowie XIX wieku,
• Sala Chełmońskiego: Realizm, polski impresjonizm, początki symbolizmu – gromadząca dzieła, które zapowiadają sztukę Młodej Polski, eksponowane w Gmachu Głównym muzeum.

Galeria Sztuki Polskiej XIX wieku jest kontynuacją Galerii Sztuki Dawnej Polski od XII do XVIII wieku, mieszczącej się w Pałacu Biskupa Erazma Ciołka. Z kolei dalszy ciąg ekspozycji pokazywanej w Sukiennicach prezentuje Galeria Sztuki Polskiej XX wieku w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie.

---

Oferta komercyjna

- kawiarnia
- sklep z pamiątkami

---